DIARY DA MILANO

Het fijne aan Milaan is dat niemand er vreemd van opkijkt als je alleen eet. Zeker niet tijdens fashion week. Wel raad ik aan om een niet te fancy maar een eerlijk Italiaans familierestaurant uit te zoeken waar de gerechten en de obers al jaren onveranderd zijn en waar het nog een eer is om mensen te bedienen. Ik ging naar Rosy e Gabriele op de Via Giuseppe Sirtori 26 en voelde me bij binnenkomst al een principessa. Als ik na mijn insalate di mare een Ossobuco met risotto bestel, noemt de ober het ‘un spettacolo’ en hij maakt letterlijk een sprongetje van blijdschap dat ik het aandurf in mijn eentje twee heuse gangen te bestellen. Hij weet nu nog niet dat ik niet alles op eet maar dat komt later wel. Ik app met thuisfront en editors, lees Porter magazine en geniet van even een moment niets. Een kluizenaarsmoment in een overvolle fashionweek bevalt me wel. Na een caffè en een limoncello van het huis ga ik naar mijn hotelkamer om  mijn koffer vast in te pakken.

Eenmaal in bed bedenk ik dat de dustbag van mijn Chanel-tas zoek is. Alles overhoop gehaald (zelfs mijn inmiddels ingepakte koffer) maar hij is verdwenen. Waarschijnlijk heeft de schoonmaakster hem met het beddengoed per ongeluk meegenomen. Aan mij de taak om in mijn beste Italiaans aan de receptie uit te leggen a. Wat een dustbag is en b. Dat zo’n stoffen hoes voor mij best heel belangrijk is. Gelukkig ben ik in Milaan en worden maar liefst vier receptionisten in paraatheid gebracht om de jas van de tas op te snorren. Tot nu toe geen resultaat maar ik heb vertrouwen.

Aan mij de taak om in mijn beste Italiaans aan de receptie uit te leggen a. Wat een DUSTBAG is en b. Dat zo’n stoffen hoes voor mij best heel belangrijk is.

Als ik wakker word en ik met lensloze ogen mijn Instagramaccount bekijk, zie ik al posts van de MaxMara show. Heb ik me verslapen? Gelukkig zijn het posts van Rachel Geerman die het haar doet van de show en al om zes uur ’s ochtends op de venue is. Gelukkig. Ik draai me nog even om en heb nu al respect voor Rachel. En de modellen. En voor Carine Roitfeld die de show van MaxMara stylt en de modellen uitkiest.

Na een latte macchiato bij mijn barmanvriend (zo gaat dat in Italië, ga naar een lokaal tentje, maak een praatje en de volgende dag ben je een habituée) wandel ik met Google maps in de hand naar de Via Melegari. Ik houd ervan om op tijd bij een show te zijn en al het moois dat zich verzamelt te bekijken. MaxMara en ik hebben een sterke band. Ooit won Nicola Gerber-Maramotti (de echtgenote van de zoon van de founder van MaxMara die nu het hele imperium bestiert) een Prix de la Mode en we hadden een klik en hielden contact. Bovendien houd ik bijzonder van hun klassieke merk dat ze op hun bescheiden manier toch altijd heel modern weten te houden. Ze schreeuwen niet van de daken dat Karl Lagerfeld voor hen heeft ontworpen of dat Carine Roitfeld altijd de styling doet. Ingetogen chic met een eigentijds randje, dat is MaxMara van camelcoat tot gouden schoen.

Ik heb een prachtige plek naast de editor van Vogue Taiwan die zowaar een chihuahua-Pradavriendje voor mijn verse tas heeft meegenomen. Samen op de foto en het spettacolo kan beginnen. Prachtige oversized jassen met subtiele prints, gouden schoenen en vooral die signature jurken van stevig geweven wol. Zo mooi. Het haar is losjes in de jas ‘getugt’ en voor de make-up heeft Tom Pecheux een neutrale look met een uitgesproken burgundy-lip gekozen die vooral heel mooi staat op topmodel Lindsey Wixson. Als iemand er de mond voor heeft, is zij het. Verder lopen Sasha Luss mee en de Nederlandse Saskia de Brauw en Benthe de Vries wat je zo’n beetje het jongere zusje van Saskia zou kunnen noemen. Carine is enorm gecharmeerd van Benthe dus is Carine in charge dan loopt Benthe, zo simpel is het.

Ik heb een prachtige plek naast de editor van Vogue Taiwan die zowaar een CHIHUAHUA-PRADAVRIENDJE voor mijn verse tas heeft meegenomen.

Na de show wandel ik voor een snel bezoek naar de showroom van Tosca Blu. Eigenlijk is morgen pas de persdag maar omdat ik vanavond al vlieg mag ik nu al het moois al even kijken en betasten. Kosten bewust als ik nu ineens ben, loop ik richting metro om zo naar mijn hotel te gaan. Maar het metrostation is precies voor de Cos-store. En laat daar nou vandaag een trui in mijn maat bezorgd worden. Goed, die pak ik dus even mee om daarna, heel braaf voor €1,50 de metro te nemen.

In het hotel bestel ik een insalata caprese en een muntthee en ga even heel hard aan het werk. Daarna check ik uit, informeer nog een keer naar mijn chanel-vriendin (nog niet boven water) en wandel het pand uit. Of hij een taxi moet bestellen? Vraagt de vriendelijke hotelmanager. Nee hoor, mijn vriendin wachten buiten roep ik om hem niet mee te delen dat ik, godbetert, in de metro stap. Slapen in het Diana Majestic en reizen met de metro. Dat is een onverenigbare combinatie in hun ogen dus ik zal ze er niet mee vermoeien. Als een vero Milanese hop ik van metro naar trein naar shuttlebus en nu ben ik ready to board met het easyjet-toestel. Even geen glamour maar hé, dat zit in mijn hart. En in mijn koffer.