I’ll always have paris

Donderdag verliet ik Parijs zonder er überhaupt maar een croissant te hebben gegeten. Ik bezocht de lancering van Lexmond versus Lexmond en moest de volgende ochtend met plat pedaal terugscheuren naar Hilversum om er bij Boulevard over te vertellen. Dat ging me niet weer gebeuren, zo dacht ik gisteren.

Maar de ochtend van vertrek plopte er een appje van Boulevards’ hoofdredacteur Jorien. Of ik iets wilde vertellen over de Oscarjurken in de uitzending. Te verleidelijk want modisch gezien is het uitdelen van de gouden mannekes natuurlijk een fijn fuifje. Dankzij onze reisboek-koning Andries van de Moorselaar was een ander ticket zo geregeld. Hotel kon niet geannuleerd maar mijn invitation voor de CHANEL-show werd bewaard. Daarmee werd Hotel Crystal de duurste postbus ooit, maar dat ter zijde. Alles voor de mode en alles voor de uitzending.

Dinsdag om 04:45 opgestaan om tenue en haar in orde te maken. Ik koos voor een casual jeans dat ik afmixte met een jasje van Vuitton en een funfur van Paul&Joe. Uiteraard was CHANEL voor de feestelijke gelegenheid onderdeel van mijn ‘oeuvre’. Schoenen CHANEL? Check. Tas CHANEL? Check. Bracelet CHANEl? Check. Zo kan ik nog even doorgaan wat betreft oorbel, zijden sjaaltje-dat-als-riem-diende, parfum en collier. En dan heb ik de inhoud van mijn make-up nog niet gebeld. You get the message. I love CHANEL.

Via een woeste tocht van vliegtuig, RER en metro wandelde ik langs de Seine naar het paleis van koning Karl. Ik heb al heel wat shows gezien en zag de nagebouwde Rue Cambon, modellen landen op een soort maanlandschap, een windmolenpark, een wereldbol zo groot dat hij maar net in het Grand Palais leek te passen, een art gallery en ga zo maar door. Dit keer had Karl het Grote Paleis omgebouwd tot een supermarkt. Ja, je leest het goed. Een supermarkt. Zelden zoveel uitmuntend geklede mensen bijeen gezien tussen de pakken wasmiddel. Alles was nagebouwd en in Coco Chanel-verpakkingen gegoten. Het was een speeltuin voor volwassenen. er waren wagentjes en mandjes, er was choco de Coco en tweed-limonade en de seaters liepen in stofjassen die ik instant van hun lijf wilde grissen. Vanwege de jas, niet vanwege de jongens dat begrijp je.

Ik zag Cara Delevingne de show openen. Kendall Jenner die trots langsliep, Saskia de Brauw die stiekem griep had maar daar toch een partij beeldschoon was, en al het andere modellenmoois dat deze aarde ons biedt. Het haar was een heerlijke rastastaart met repen stof en veren dat aan een elegante strakke staart was vastgemaakt. Ik zag het klassieke CHANEL-silhouette en funky gympen en leggings. Het kunstthema leek Karl nog een beetje voort te zetten in een aantal creaties. Dus met die aankoop zit je ook deze winter snor. Ik werd verliefd op Cara toen ze Karl begeleidde tijdens zijn ererondje. Met inspiratie tot de maan, verliet ik het pand.

Op de residentie van de Nederlandse ambassade werd ik als een oude vriendin ontvangen. Vandaag werd het podium geboden aan Mattijs van Bergen. Zijn op Van Gogh geïnspireerde collectie had ik al tijdens Mercedes Benz Fashion Week Amsterdam gezien maar ik lustte het best nog een keer. De ontwerpen van Mattijs zijn bijzonder mooi en eigentijds en hij is een koning in styling. De omgeknoopte truien en de sieraden die zijn moeder maakt maken het helemaal af.

Na dit bezoek was het alweer twee uur en had ik nog niets gegeten deze dag. Op een glas grapfruitsap en een glas champagne in de residentie na dan. Snel op het terras van café de Flore gedoken voor een Franse variant van de Melanzane alla Parmigiana. Met laptop op schoot en mobiel in de hand zag ik daar ineens Grace. Gráce. GRACE. Ik dacht dat ze ziek was. Of weg. Maar ze was hier. In Parijs. Naast collega Tonne Goodman, wachtend op hun driver. Ik had haar kunnen aanraken. Maar het bleef bij een laffe foto op afstand. En toen? Toen was het ineens alweer tijd om de metro in te duiken richting Gare du Nord.

Weer geen macarons gekocht. Maar goed, die hebben we in Nederland uiteraard ook. En..I will always have Paris.