Ik zit. Het is 17:21 uur en ik heb net de Thalys van Parijs naar Amsterdam gehaald. Er stond een heen-en-weertje op het menu voor een geweldig leuke meeting op de Louis Vuitton headquarters. Maar omdat er ‘iets technisch’ was met het Thalysnetwerk in Nederland deed ik er vijf in plaats van drie uren over. Ik ben al vanaf 05:30 uur op, heb nog niets gegeten, haal nu een wit stokbroodje met boter en gezouten worst tevoorschijn en hoop heel erg dat de meneer naast me niet met me gaat praten. De week is voorbij.

Het begon met een griepestafette onder mijn meisjes. Elke nacht bereikte een ander de temperatuur van 39,5. ’s Ochtends was die gezakt tot een graad of 38 waarmee ze net te ziek waren voor school of crèche maar fit genoeg voor een reuzegezellig dagje thuis. Elke ochtend tikte ik een ander aan met de mededeling dat ze thuis mocht blijven. Ging vaak gepaard met een juichbeweging. “Jeeej, de hele dag bij jou!”

Ook op kantoor sloeg de griep om zich heen. Josselin ging afgelopen weekend om, Jet halverwege de week. Vanuit hun bedjes schreven de stoere zieken al hun posts en werd Facebook bijgehouden. Liesbeth was in Londen op uitnodiging van River Island dus ik had ze heel erg nodig. Je hebt er niets van gemerkt.

Vandaag was Jet weer beter en Lies weer terug (alleen Josselin moet nog even op krachten komen) maar nu was ik weer weg. Naar Parijs dus. Jammer want ik had heel graag onze nieuwe boom aan hen voorgesteld. En nog liever was ik met ze in het Tiffany&Co-rijtuig gedoken om het holiday season officieel te openen. Maar zij appten me foto’s en filmpjes en ik liet hen mijn uitzicht zien vanaf het balkon van de halys waar geen muis meer bij kon en iedereen op mijn Fendi-pumps leek te staan. Of zijn koffer erop zette. Maar uiteindelijk was ik in Parijs. Bij mijn vrienden van Vuitton, da’s ook niet vervelend.

Gelukkig had ik de dag ervoor al een gezellige Thanksgivingborrel in de Tiffany-store gedronken en had ik ook een me-moment toen ik bij de Soap Treatment Store een verse gellak van OPI kreeg aangebracht. Dat Twingo en ik een uur (een úúr, een UUR) nodig hadden om een parkeerplek te vinden zal ik verder niet uitgebreid benoemen. Uiteindelijk parkeerde ik haar kleine kontje op het mooiste plekje aan de gracht, vlakbij de manicurehemel.

Wat er nog meer gebeurd is? Vivian Buck kwam langs van Bloggersnetwerk en ik werd verrast met een heel fijn omslagdoekje van Knit-ted. Ik weet het, het is een zwaar leven. Maar iemand moet het doen. Iemand.