ELLE-museum bij mij op zolder
Zo af en toe kom je iets tegen op internet waar je hart even een sprongetje van maakt. Bij mij was dat deze week toen ik zag dat ELLE de editorials van alle oud-hoofdredacteuren op elle.nl heeft geplaatst, om te vieren dat ELLE dit jaar 25 jaar in Nederland is. De eerste ELLE kwam in oktober 1989 in de Nederlandse schappen en het was mijn moeder, Liesbeth Hendrikse, die zichzelf de eerste hoofdredacteur mocht noemen. U begrijpt, ik ben daar nogal trots op.
Mijn moeder was zo’n type dat alles, álles bewaarde. Maar echt alles. Kapotte broodroosters, oude wasmachines, een tiental koffers – alles stond bij ons op zolder stof te happen. “Ach, het eet geen brood,” zei ze dan. Dat deed ze gelukkig niet alleen met huis-, tuin- en keukenapparatuur, maar ook met herinneringen. Ik ben opgegroeid in een huishouden waar alles werd gefotografeerd en gefilmd en waar elke scheet die ik en mijn zusje ooit hebben gelaten uitvoerig is gedocumenteerd. Ze bewaarde alle tekeningen die we ooit op school hebben gemaakt, knutselwerkjes, rapporten, proefwerken, eerste schoentjes, eerste kleren, je kunt het zo gek niet bedenken of het ligt in grote dozen bij mijn vader op zolder.
Maar behalve mijn jeugd ligt ook de jeugd van de Nederlandse ELLE in dozen. Als in, het hele proces van idee naar nummer 1 heeft ze bewaard. En toen was er nog geen internet of mobiele telefoons dus alles ging middels papieren brieven en briefjes. De treinkaartjes die ze kocht om naar het Franse hoofdkantoor te gaan om haar dummie te laten zien, de bonnetjes van terrasjes die ze bezocht, maar ook de notulen van de eerste redactievergaderingen, de tientallen als geen honderden brieven die ze wisselde met iedereen die aan de eerste jaren ELLE heeft meegewerkt, de logboeken, oude foto’s, correcties van de eerste nummers, alles zit in die dozen. Ik ben daar wel eens dagenlang doorheen gegaan en het is echt fascinerend en zo bijzonder leuk om te zien. Zó werd dus een blad gemaakt, van de eerste tot de laatste stap is het allemaal terug te vinden.
En nu staat ze dus met haar editorial op elle.nl. En, voor de oplettende kijker, die knappe vrouw rechts in het midden vooraan, in jeans en knalrood jasje, dat is onze editor Peggy, zij was de eerste Chef Mode. Die vrouw achter haar met zwart jasje en roze top, dat is mijn moeder. Of eigenlijk moet ik zeggen, wás mijn moeder, want in 1998 is ze overleden. Peggy zegt altijd, “iemand is pas overleden als er niet meer over diegene gepraat wordt,” en dat is een mooie wijsheid om mee af te sluiten lijkt me. Driewerf hoera voor ELLE en proost, op de komende 25 jaar.
