May’s Fashion disaster part 2
Goed. Vorige week ging ik met het kontje bloot inzake een uitgebreid verslag van de uitvoering van een look die tot de minder geslaagde creaties uit mijn werkzame leven behoort. Tijdens het finale sollicitatiegesprek voor de functie van hoofdredacteur Marie Claire had ik mijn jurk binnenstebuiten. Tja.
Dit verhaal rakelde andere anekdotes op en omdat ik de beroerdste niet ben, deel ik er nog een met jullie. Ter lering ende vermaeck.
We schrijven september 2010. Ik had dus net, ondanks de binnenstebuiten gekeerde jurk, mijn droombaan in de wacht gesleept en werd meteen overspoeld door modegeweld. Hup naar Milaan, hats naar Parijs voor fashion week en daarna meteen vol aan de bak om in Nederland de Marie Claire Prix de la Mode te organiseren. En te hosten. En als je host moet je een knap pak aan. Geen zwart, zo had ik geleerd van fashion director Simone Dernee. Een les waar ik nog steeds intens dankbaar voor ben. Wens je op te vallen, kies kleur. Afijn. Ik moest dus een “ensemble” dat geschikt was voor de gelegenheid (vrij gedragen en chic en geschikt om aan te hebben tijdens een diner) en liefst iets van een label dat we die avond in het zonnetje zouden zetten. Niet makkelijk. De Prix was vlak na fashion week dus alle modehuizen hadden wel wat anders aan het hoofd dan mij een feestjurk verzorgen. Op de dag zelf had ik een lunch met een delegatie van Longchamps. Daarna zou ik doorgaan naar Het Concertgebouw waar de Prix de la Mode plaats zou vinden. ’s Ochtends had ik alleen nog een back up jurk maar op kantoor aangekomen, trok chef mode Simone me het modehok in. Een beeldschoon avondjurkje van winnaar MaxMara hing daar. Flessengroen dus prachtig bij De Spiegelzaal waar we zouden dineren en niet zwart. Hij paste. Ik was blij. Als een dolle trok ik mijn eigen jurkje weer aan, sprong in de auto en gaste naar Momo waar de lunch gepland was. Ik schudde handen, kuste hier en daar en zeeg tevreden neer in mijn stoel. Mijn jurk…Hij zat zo ruim aan de voorkant. Was ik dan zoveel afgevallen van de stress? Ik besloot er niet teveel over na te denken en pakte de lunchkaart. Tot mijn lieve collega Harriet Calo me souffleerde. “May. Misschien moest je even naar de wc. Je jurk is beeldschoon. Maar hij zit te achterstevoren.” De avond van de Prix heb ik er goed van afgebracht. Jurk aan, rits aan de achterkant en naad aan de binnenkant. Trots op me?
