Ik ben opgegroeid in een gezin waarin van elke scheet die we lieten een foto werd gemaakt. Van de 18 jaar dat ik bij m’n ouders heb gewoond heb ik m’n vader in totaal denk ik zo’n 13 jaar alleen maar achter de lens gezien. Nieuwe fiets? Nieuwe schoenen? Voor het eerst gaatjes schieten? Vriendjes? Vriendinnetjes? Feestjes? Alles, álles, ALLES werd vastgelegd. Het resultaat van dat al is dat in mijn ouderlijk huis elke muur van onder tot boven helemaal vol hing met fotolijstjes en dat ik nu letterlijk bijna twee meter aan fotoboeken heb, waarin mijn hele leven te zien is. En m’n zusje heeft eveneens een meter of twee, echt het is redelijk absurd. Een ander resultaat is dat ik zo rond m’n pubertijd een afkeer voor foto’s ben gaan ontwikkelen en dat vrij lang heb volgehouden. De afkeer ging over in een fobie en een haat, kwam er een camera in zicht dan dook ik weg, draaide me om, of rende gewoon hard weg. Een fotoshoot was ondenkbaar. On-dénk-baar! Maar fobisch of niet, er kwamen steeds vaker fotodingen op m’n pad. Vaak zei ik nee maar soms kwam de vraag van iemand tegen wie ik geen nee kan of wil zeggen dus tja, daar ga je. Afijn, lang verhaal kort, tegenwoordig ga ik zonder al te veel morren (maar wel met een beetje brommen en héél véél zenuwen) gewoon op de kiek, om vervolgens maar zelden tevreden te zijn. Vandaag dus in de Explorer, HOE doet de mens dat? Een beetje knap op de foto gaan?
Enige tijd geleden schreef Jet al dit stuk over hoe je de perfecte selfie maakt, vandaag hebben we het over studiofotografie. Of rode loper fotografie, in ieder geval een foto die door een ander gemaakt wordt. Om te beginnen moet je gewoon heel veel oefenen. Liefst voor de spiegel, zodat je goed kunt zien welke houding wel werkt en wat niet en vooral, in welke hoek je gezicht het mooist is. Nog beter is om een camera op de zelfontspanner zetten en een privé-fotoshoot houden. Of een vriendin te vragen, maar persoonlijk zou ik dat nooit never ever durven.
Weet je nog de hysterische Tyra Banks die in ANTM de heule tijd riep te roeptoeteren over ‘smizen?’ Hoe idioot dat ook was, ze heeft wel een goed punt. Smizen is lachen met je ogen (smile with your eyes) en het is vaak een stuk subtieler en knapper dan gewoon meteen heel breed lachen. Denk aan leuke dingen, vergeet die bloedenge set waar je op staat, doe alsof er helemaal niet duizend mensen naar je staan te kijken, kortom, ontspan, smize, en echt het komt goed.
Is er een stylist aanwezig? Dat is top, want als je je lekker voelt in wat je aanhebt ben je al op de helft. Als je zelf voor kleding moet zorgen denk dan even goed na over je ‘terugval kleding.’ Als in, op welke stukken kun je altijd terugvallen als de rest mislukt? Voor mij is dat een lichtblauwe jeans, hoge hakken, random shirt, een zwart colbert en grote ketting. Huphop klaar. In het verlengde daarvan, denk aan haar & make-up. Als je geacht wordt dat zelf te doen bedenk dan of je dat kan en anders ga je gewoon zelf naar de kap. Zal ik eens iets bekennen? Toen Jet en ik vorige week voor RTL Boulevard op de camera moesten was het eerste wat we riepen “OMG WAT SPANNEND” en het tweede “we móeten haar & make-up.” Echt je voelt je zó veel beter als je duizend procent zeker weet dat je er in ieder geval in dat departement top uitziet.
Qua pose zit je al snel goed als je je heupen ongeveer 45 graden van de camera draait, je leunt op je hielen, het ene been kruist over het andere en zorgt dat je voeten gericht zijn naar de camera. Eventueel de handen op de heupen en niet vergeten altijd te blijven ademhalen. May-Britt fluisterde me tijdens onze editor-shoot onlangs nog in dat zij zich het liefst altijd van de zijkant laat fotograferen want dat oogt extra slank.
Dus, hebben we alles? Echt het valt uiteindelijk best mee. Elke shoot gaat ooit weer voorbij moet je maar denken. En net als ik nu, ben je uiteindelijk mega blij met al die foto’s, want er gaat geen week voorbij dat ik niet éven in die boeken spiek. Succes!
