HET LEED DAT HET VINDEN VAN DE JURK HEET

Over drie dagen, slik, is de finale van Holland’s Next Topmodel. Drie dagen daarna, slik-adem-in-adem-uit, geven wij hier een groots en meeslepend feest. Je begrijpt, dat vraagt om een goed pak. En dat heb ik nog niet.

Terwijl ik dit tik is er een doos bezorgd van Gucci zo groot dat ik, en dit meen ik, er in kan gaan liggen. Bovendien kan elk moment de deurbel worden ingedrukt door een viendelijke meneer van DHL met in zijn armen een Doos van netaporter.com. Het zal dus wel goed komen met die outfit. Dat is het tenslotte altijd, al was het op het allerlaatste moment.

Ik herinner me een Marie Claire Prix de la Mode. Er hingen een paar jurken van escada maar die waren iets te uitbundig voor mijn smaak. Een beeldschone Fendi ging niet dicht. Zelfs niet als ik heel hard uitademde en Simone chef mode mijn rits omhoog probeerde te trekken terwijl fashion editor Marjolein en stagiair Cher de rits bij elkaar hielden. Geen optie. Straks zou ik nog uit mijn jurk scheuren zeg.

Het was dus verstandig rond buik en borsten een beetje speling te hebben.

Wat bovendien bijna niemand wist, was dat ik net vijf weken in vrolijke verwachting was van wat mijn derde dochter zou worden. Het was dus verstandig rond buik en borsten een beetje speling te hebben. Op de dag zelf zou nog iets worden bezorgd. Ik geloof dat het Marni was, maar hoe mooi ook, niet voor mij en al helemaal niet voor dit moment. Net toen ik toch best een beetje serieus wanhopig begon te worden (ik was nog zes uren verwijderd van een groots diner dat ik moest hosten met 125 vips) keek Simone naar een hoek van het modehok. “En die dan, wat denk je daarvan?” Het waren de jurken die we gebruikt hadden voor een shoot met Doutzen. Zij stond op de cover van ons volgende issue. “Je maakt een geintje.” Zei ik. Ik bedoel, duh, Doutzen. “Die Pucci-jurk kan prima. Hij is van een dikke, elastische stof en bovendien is het leuk want hij is een oud-winnaar van de Prix.” Simone op haar kordaatst.

Ok, bij Doutzen zat de jurk ruim en bij mij sloot hij aan, maar toch. Hij pastte en hij was beeldschoon. De jurk was mine to wear.

Het issue met de cover van Doutzen en het verslag van de Prix de la Mode belandden in hetzelfde issue van Marie Claire en natuurlijk stuurde ik een exemplaar op naar Peter Dundas, de creative director van Pucci. Een paar weken later lag op mijn bureau een bedankkaartje. Van Peter. In zijn kenmerkende, klassieke handschrift met enorm lange vulpen-uithalen stond geschreven “Dear May-Britt, thanks so much for the beautiful cover and for wearing my dress.” Dat is leuk, dacht ik en las gauw verder. “You both looked fat.” Waat? Fat? Goed, ik was een heul klein beetje zwanger maar fat, mwah. En Doutzen al helemaal niet. Het bleek een handschriftsdingetje. Er stond ‘fab’.

Was het uiteindelijk toch allemaal nog goed gekomen.