Ik ben vandaag vrij. En met mij best een groot deel van de crew. De meisjes en de wel werkenden onder ons zijn in Redhook Brooklyn waar ze zich voor een shoot vergrijpen aan wat lokale New Yorkse brandweermannen.

Anouk en ik brengen de dag, net als gisteren, door op een citybike. You can get the girls out of Holland, you can’t get Holland out of the girls tenslotte. Het is een makkie, een fiets huren. Gewoon je creditcard in het gleufje dippen, een verzonnen postcode intoetsen (90210 vind ik zelf een uitstekende keuze) en daar ga je. Op je fietsje door Greenwich. Da’s fijn hoor, da’s fijn.

We krijgen al snel bijval van Dirk en twee niet werkende mannen van de crew, Daan en Jillis. Eerst even een eitje eten bij Balthazar want ons hotel mag dan top zijn, het ontbijt is voor werkende mannen met een gezonde appetite echt te karig. Op naar Noho want bij Balthazar zijn de eitjes perfect en is de kans op zien en gezien worden groot.

Na wat Eggs Benedicte voor Anouk, stevige ommeletten in bladerdeeg voor de mannen en een zacht gekookt eitje voor mij (modemeisje hè) gaat onze tocht verder. Overmoedig door de eiwitten besluiten we naar de studio te fietsen. Die ligt in diep Brooklyn. De Brooklyn Bridge op is een beetje zwaar maar in de euforie van het moment gaat dat heus. Naar beneden is een feest. De scheldende New Yorkers die heel hard “on your left, on your left” roepen of briesen als we even stilstaan voor een foto-moment laten we van ons afglijden. Als je dan toch zo ontzettend New Yorks bent, neem dan de Manhatten bridge. Iedereen die de Brooklyn Bridge overgaat, heeft recht op zijn fotomoment. Punt.

We fietsen door het sjieke Brooklyn Heights (daar waar de familie Cosby resideerde) en buigen af naar Coffee Street, Redhook. Onthoud het want je hebt er een paar enige lunchtentjes, een wijnbar en een geweldige apotheek plus een puik uitzicht op Manhattan dus Instagram-wise een uitstekend plekje.

Puntje ter verbetering voor Redhook zijn de Citybike-stallingen. Die vindt je daar namelijk niet. En officieel moet je zo’n Citybike om het halfuur op een oplaadpunt neerzetten. Anders moet je meer betalen. Hebben wij even lak aan. Ik bedoel, hoe duur kan het zijn, zo’n huurfietsje.

We gooien de fietsen bij de studio neer en kijken naar ‘onze’ meisjes en die verrukkelijke modellen die voor vandaag vermomd zijn als brandweerman. Daarna prikken we een vork bij een cool lunchtentje om de hoek. Vervolgens fietsen we naar wat bewoonder Brooklyn, dumpen de fietsen op een officieel punt en stappen in de tube (when in New York, do as New Yorkers) naar huis.

De volgende morgen word ik gebeld. American Express. “We vermoeden fraude met uw kaart,” aldus de aardige juffrouw aan de andere kant van de lijn. Er is gisteren voor 75 dollar van uw kaart geschreven voor de huur van een fiets. Leek hen onwaarschijnlijk. “Geen zorg, mevrouw, het klopt”, is mijn antwoord. “We reden naar Redhook Brooklyn en daar waren geen Citybike-punten, vandaar.” Wat ik in vre-des-naam op de fiets van Manhattan naar Brooklyn deed, vroeg de dame zich af. Wacht maar af, mevrouw, verzekerde ik haar. In Redhook Brooklyn, daar gebeurt het. U zult er nog veel, heel veel over horen.

Op naar aflevering 5.