De lunch was net achter de rug. Ik had weer behoorlijk wat steak tartare en Caesar salad geserveerd. De kleine poefjes, speciaal om een tas op te leggen, schoof ik weer allemaal in een hoek, overgebleven servies zette ik in de afwas en ik verving mijn gebruikte sloof voor een nieuwe. Het was mijn tweede week stage bij Cartier Sud in de bediening. Ik had er in hetzelfde restaurant al vijf weken in de keuken op zitten. Daar had ik, behalve goed koken, ook geleerd dat ik mijn glas drinken altijd moest afdekken, omdat er anders een flesje sambal door één van mijn collega’s werd ingegooid. En dat ik niet te lang gehurkt moest zitten als ik iets uit een onderste keukenkast wilde pakken. Anders kon het zo maar zijn dat er een dikke vette natte spons onder je billen werd gelegd. Iemand hoefde je dan maar een klein beetje naar achter de trekken en splash, daar zat je. En om het nog allemaal tikkie aangenamer te maken, werd ik op mijn laatste dag in de keuken met een brandweerslang van top tot teen nat gespoten. Het scheen er allemaal bij te horen.

In het restaurant kwamen er tussen de middag vooral zakenmensen lunchen en ’s avonds veel gasten uit de buurt. Bijna iedereen die ik zag binnenkomen had wel een keer in de glossy Beau Monde gestaan. Niets mis mee. Gezellig zelfs .Ik probeer alleen een beetje het publiek te schetsen.

De zaak was leeg en ik begon aan mijn mise en place. Waxinelichtjes vervangen, bestek oppoetsen, glazen poleren, suikerpotjes bijvullen, dat soort klusjes. Voor de avond zaten we vol. Geen één tafel mochten we nog aannemen. Ik, in mijn 2de week bediening, had net geleerd netjes de telefoon aan te nemen en hoe het reserveringenboek werkte. Dat was niet zo moeilijk. Ik zag het zelf ook. We zaten helemaal vol.

De telefoon ging.

‘Goedemiddag, restaurant Quartier Sud u spreekt met Jet’.

‘Ja hallo, je spreekt met Johan Cruyff.  Ik wil graag reserveren voor vanavond.’

Ik was even stil. Een kleine paniek overviel me, want ik wist even niet goed wat ik moest doen. Er mogen geen reserveringen meer aangenomen worden voor vandaag, klonk het door mijn hoofd. Maar dat ging dus betekenen dat meneer Cruyff voor het eerst in zijn leven ‘nee’ te horen zou krijgen. Van mij!

‘Heeft u één moment meneer?’ Dat alleen al. Dat had hij ook vast niet vaak meegemaakt.

Ik liep zenuwachtig naar de chef met de vraag of we misschien een uitzondering konden maken. Dat was het stomste wat ik ooit had kunnen vragen. Ja natuurlijk was er plek.

Zelfs de patiessier riep: ‘Dat lijkt me logisch!

Die avond moest ik een andere familie (die heel erg vaak kwam eten) helaas teleurstellen, want zij kregen die avond niet meer de mooiste tafel, zoals ze van ons gewend waren. Maar goed, elk nadeel heb z’n voordeel, want zij zaten die avond wel mooi naast de familie Cruyff.