Mijn hart begint heel erg snel te kloppen als het om horeca gaat. Elke nieuwe plek in de stad wil ik zien. Maar ik word ook intens gelukkig van golden oldies.

Het was Amsterdam fashionweek afgelopen week en May-Britt en ik waren elke avond te vinden op het Westergasterrein, waar de meeste shows werden gehouden. Vrijdagavond voor de show van ontwerper Janboelo dineerden we bij Café Restaurant Amsterdam. Nou ja, dineren, even vlug een hapje. Ik bestelde tomatensoep (ik eet echt nóóit tomatensoep), want dit stond op mijn detox destination menu. May-Britt nam Parmaham met linzensalade waar ik intens jaloers op was, dat begrijp je.

Als ik restaurant Amsterdam binnenkom, kom ik thuis. Ik denk dat ik tien jaar was en aan de bediening vroeg of ik misschien ergens mee kon helpen. Ik mocht toen de hele avond vieze borden naar de afwas brengen. Vanaf dat moment telde ik de maanden om daar te kunnen werken. En ja hoor, op mijn veertiende stond ik  ’s ochtends vroeg alle tafels (een stuk of 170) van het restaurant op te dekken. Met de lunch was ik runner en bracht ik het eten naar de gasten. Om drie uur klokte ik uit, want ik mocht nog niet in de avond werken. Net na mijn 16^de verjaardag bediende ik voor het eerst in de avond. Er waren tijden dat ik vaker in het restaurant was dan thuis. Als alle gasten weg waren speelden we wel eens verstoppertje door het hele pand. Klinkt kinderachtig, maar het was reuze spannend. Eén keer ging de telefoon (uur of twee ’s nachts) en schrokken we ons allemaal een hoedje. Mijn moeder. Of ik als de wiedeweerga naar huis wilde komen. Oeps, dat was natuurlijk heel erg gênant en het kwam al helemaal slecht uit omdat ik net een fijne verstopplek had gevonden vlakbij een jongen waar ik een enorme crush op had.

Ik heb er eens Rafael van de Vaart (toen nog samen met Syl, maar die was niet mee) ontvangen. Hij had net zijn tijdschrift ‘Rafael’ gelanceerd en kwam dat bij ons vieren. Nu ken ik Rafael helemaal niet, maar ik kon me zo voorstellen dat hij toen voornamelijk samen met Sylvie in sjieke restaurants zat met kleine ingewikkelde mini hapjes en waar het altijd een beetje zien en gezien worden was. Nou ik zal je zeggen, hij bestelde een tomatensoep en een steak frites en ik zag een verschrikkelijk gelukkig man. Niemand die ‘m lastig viel, zijn gezelschap en hij aan de huiswijn en ze gingen als laatste weg.

Nu ik bij amayzine.com werk, kom ik er heel erg graag als gast en echt wel dat mijn vingers soms kriebelen om even wat borden af te ruimen maar ik houd me in. Ben je van plan om hier binnenkort te gaan eten? Neem dan lekker de kreeft, burrata of vitello tonato. En als hoofgerecht een steak frites. En als je de sticky toffee als toetje bestelt, kijk dan even of je mij ziet. Ik wil heul graag een hapje.