LIESBETH’S RARITEITENKABINET

PETER JAN RENS, DE BOEKPRESENTATIE

Jongens, afgelopen woensdag was een zeer bijzondere dag. Want na me weken verdiept te hebben in het wel en wee van Peter Jan Rens was woensdag het moment dat ik de beste man eindelijk in het echt mocht ontmoeten. De boekpresentatie van zijn roman Ollie vond namelijk plaats in Amsterdam en ik was er natúúrlijk bij.

Samen met twee andere PJR-fans hadden we al dagen enorme lol op Facebook en was de voorpret niet meer te houden. Het event begon om 15:30 en als ik m’n fiets parkeer en naar de winkel loop zie ik Woedende Bruid (Virginia) en Weerloze Baby (Djelisa) op het stoepje een sigaret roken. Virginia dan hè, Weerloze Baby rookt in deze fase van haar leven alleen nog maar mee. Afijn. Eenmaal binnen is er van het boek Ollie nog geen spoor te bekennen want wat blijkt, de boeken zijn er nog niet! “Ze zijn te laat uit Arnhem vertrokken” vertelt Monique Burger me, eigenaresse van De Nieuwe Boekhandel, de plek waar Het Spektakel zich afspeelde. Kijk dat begint al goed, een boekpresentatie zonder boeken.

Na even wachten komen er grote mannen de winkel ingestormd met hun handen vierkante dozen waar tadadadada de boeken in zitten. Ondertussen is Peter Jan Rens druk bezig met heel belangrijk doen. Hij poseert wat voor de camera maakt wat grapjes en doet vooral alsof 80% van de aanwezigen hier helemaal niet alleen maar is uit leedvermaak. Veel mensen zijn er trouwens niet, ik tel hooguit 10 echte fans, wat familie en verder redelijk wat pers.

En dan begint het officiële moment. Een bijzonder dikke man met grote baard en een driedelig pak waar ‘ie bijna uitbarst neemt de microfoon. Het blijkt geen rabbijn te zijn (wat we allemaal dachten) maar de uitgever van het boek. Juist. “Toen ik dit boek voor het eerst las was er één woord dat direct in me op kwam: emotie” [hij laat nu een betekenisvolle stilte vallen] “emotie en gevoel. Het is echt een prachtige roman, ik heb hem twee keer gelezen.” Dan nog wat loze blabla-woorden totdat Peter het woord neemt. Hij is heel trots hier te staan en benadrukt nog eens dat het boek, dat gebaseerd is op het leven van zijn spastische vriend Pieter, niet over zieligheid gaat. En dan wordt er een filmpje gestart waar we Peter samen met Pieter zien. In dat filmpje zien we dat PJ gebeld wordt door Humberto Tan (zo toevallig!) en dat is het moment om nog maar eens te bevestigen dat Virginia niet weer zwanger is, zoals De Telegraaf die ochtend beweerde. De zwaar spastische Pieter zit er loeiend bij en PJ roept nog 10 keer dat het echt een heel goede vent is, “ook al is hij zo spastisch als een deur.” Men kan zich afvragen hoe spastisch deuren doorgaans zijn, maar dit zal wel een metafoor zijn die alleen echte literair talenten begrijpen.

Na het filmpje vertelt hij dat iedereen met hem op de foto mag en dat hij het boek zal “eh, hoe het ook alweer, ohja signeren ofzo.” En dat doen we dan dus ook. Voor €14,95 koop ik een exemplaar en laat het signeren voor “Elisabeth” omdat ik bang ben voor wraak van zijn kamperbruid. Heel laf, ik weet het.

Verder wil het stel absoluut geen twijfel laten bestaan over dat Virginia écht niet zwanger is. Als de ploeg van Powned aankomt met een zwangerschapstest twijfelt Virginia geen moment en piest zo over het staafje heen waarna ze hem triomfantelijk omhoog houdt. Hup PJ ernaast of iedereen weer even kan opletten want dit is een fotomoment. Als ware het een Olympische medaille is houden ze samen die test omhoog, baby op de arm, poseren voor de camera’s. Het is een vreemd schouwspel.

Weet je, ik ben wel een beetje klaar met Peter Jan en Virginia. Het was leuk voor zolang het duurde maar toen ik daar stond en de treurnis van dichtbij zag gaf het me een beetje een vies gevoel. Vooral door Weerloze Baby, dat arme kind heeft er ook niet voor gekozen om in deze hysterische omstandigheden geboren te worden. Het boek is zo wanstaltig lelijk uitgegeven dat ik niet zeker weet of ik het ooit ga lezen, maar een poging zal ik zeker wagen.

Tot slot: Peter Jan, dank voor al het vermaak, we hebben het leuk met je gehad.