Dingen die voorbij gaan, dag L’Wren

In de zomer van 2010 ging ik voor ELLE ergens in juli samen met een tiental beautyjournalisten naar Parijs voor een persreis met L’Oréal Luxe. We zagen nieuwe lippenstiften van Yves Saint Laurent, aten in de tuin van meesterchef Alain Passard ter ere van de nieuwe producten van Biotherm en gingen naar de presentatie van Lancôme die hun nieuwe collectie presenteerde. Die collectie was in samenwerking met L’Wren Scott, de vrouw die gister zelfmoord heeft gepleegd in haar New Yorkse appartement – het kan je bijna niet ontgaan zijn. Nadat we haar collectie hadden besnuffeld en bepoteld was het tijd voor een interview. Dat vond plaats in het Ritz Hotel aan het Place Vendôme, zo’n beetje het mooiste hotel ooit. In een enorm grote suite werden we welkom geheten en terwijl ik met trillende handjes een kopje thee dronk, nam ik mentaal het interview nog even door. Stiekem was ik namelijk bloednerveus want piepjong met nauwelijks interviewervaring en dan meteen zo’n grote naam spreken bezorgde me klam angstzweet.

Het grote publiek leerde haar kennen doordat ze liefde vond bij Mick Jagger. Ze vormden een opmerkelijk paar want niet alleen is er nogal een leeftijdsverschil (van 21 jaar) er is ook een behoorlijk lengteverschil. L’Wren meet 1.92 en torent dus altijd hoog boven Mick uit wanneer ze samen de rode loper betreden. Sowieso is het natuurlijk wel een vreemd plaatje, zo’n oude doorleefde rocker naast een bloedmooie vrouw met lang golvend haar en een huidje zo lelieblank en gaaf dat Sneeuwwitje er jaloers op zou worden. Maar behalve lang en knap is, of eigenlijk moet ik zeggen, ‘was’, ze een talentvol ontwerpster. De frustratie dat ze nooit gewoon mooie jurken paste dreef haar in 2006 naar de tekentafel van haar eigen lijn. Elegant, flatteus en klassiek zijn de kernwoorden en Sarah Jessica Parker, Michelle Obama, Madonna en Angelina Jolie lopen er in en mee weg. Nicole Kidman, met 1.80 in de lengte ook al snel te lang voor doorsnee maten, droeg in 2009 en 2013 zelfs een jurk van L’Wren naar de Oscars. De laatste tijd is er echter wel het een en ander te doen om het merk.

Afgelopen fashion week zegde ze haar show in London af wegens ‘productieproblemen’ en verhalen dat haar lijn niet goed zou gaan doen al tijden de ronde. Uit haar boekhouding bleek dat het bedrijf ruim 4 miljoen euro in de schuld staat en privé moet ze 5 miljoen ophoesten aan verschillende schuldeisers – lenen van Mick weigert ze pertinent. Waar al die schulden vandaan komen is enigszins vaag want succesvol was ze zeker. Naast de enorme waslijst van sterren die in haar creaties over tientallen rode lopers wandelden waren er samenwerkingen met grote merken als Banana Republic en dus Lancôme, waarvoor ik haar mocht interviewen.

Toen de PR-dame riep dat ik aan de beurt was, zette ik met nog steeds trillende handjes het kopje thee op de salontafel en liep de suite in waar L’Wren zat te wachten. In een strakke jurk van eigen collectie, benen keurig gekruist en handen in haar schoot gevouwen zat ze voor raam en het zonlicht scheen perfect op haar glanzende haar. Ik kan me heel goed herinneren dat ik, mede door dat zonlicht, echt even heel erg onder de indruk was van haar verschijning. Ze veerde op en gaf me een hand, het interview begon. Ze vertelde me dat zelfverzekerdheid voor haar samengaat met een bepaalde je ne sais quoi, dat je je daar niet al te bewust van moet zijn want dat heeft een tegengesteld effect. Geïnspireerd werd ze door haar vele reizen en de nieuwe culturen die ze dan ontdekte, door schilders als Rothko en door felle kleuren. Ze zei dat geluk in kleine dingen zit, bijvoorbeeld in het zonlicht dat al de hele dag zo mooi naar binnen scheen, dat haar ultieme gevoel van luxe bestaat uit een half uurtje de tijd voor zichzelf te nemen, elke dag een half uur, dat is genoeg. Dan doet ze haar telefoon uit, email gaat op stil en dan komt ze helemaal tot rust. Er zal zich een hoop woests en akeligs hebben afgespeeld in de laatste maanden van haar leven om haar tot deze daad te hebben gedreven. Het klinkt misschien wat sentimenteel, maar hé mag ik ook eens, ik hoop dat ze rust en zonlicht gevonden heeft.