Loving Leco

Zoals je misschien hebt gelezen, ben ik in Italië. Met mijn volledige posse en aangezien ik nogal blond uitgevallen dametjes heb geproduceerd, hoor ik bij elk etablissement waar we binnenkomen; “Che meraviglia, sono me-ra-vi-glio-se”, “Che belle bionde bimbe” “complimenti” en andere bejubelingen. Wacht maar tot ze je tent afbreken, denk ik dan altijd want ze mogen er dan uitzien als prinsesjes, het gedrag loopt niet altijd in de pas.

Ik wás een brunette
Vooral het blonde haar scoort goed op de Italiaanse kinder-barometer. Elke keer hoor ik mezelf zeggen dat het toch wel opmerkelijk is dat ik zulke intens blonde dochters heb terwijl ik zelf zo donker ben. Halverwege zo’n zin herstel ik me. Ik wás een brunette, tegenwoordig ga ik als blondine door het leven. Dankzij Leco, die al langer aasde op een lichtere look. Maakt jonger, zachter, hipper. Ik moet zeggen, hij heeft gelijk en hij heeft me zo gekleurd dat ik May bleef.

Dokter Leco
Voor mijn trip naar die geheime locatie voor Holland’s Next Topmodel kwam ik nog even langs bij Dokter Leco. Mijn haar neigde iets naar rood. “Zeker niet met de Kérastase Silver Shine gewassen?” Was meteen zijn heldere analyse. Euh, nee. Maar wel met de Kérastase Reflection Bain Chroma Riche. “Nee, nee, nee, jij moet de silver shine hebben,” bleef het doktersrecept. Hij dook in zijn kast vol flessen en potten en hij had ook zomaar de best geklede en geestigste scheikundige kunnen zijn. Want ’t is een vak hoor, goed kleuren. Een baléage aan de bovenkant, wat as aan de onderkant, een kwartiertje sudderen op zijn goddelijke massagestoel en een kopje groene thee verder en ik liep weer als de perfecte blondine de deur uit.

Hebben ze van hun moeder
Als straks een Italiaans omaatje een golf complimenten over ons uitstort zal ik ze heerlijk tot me nemen, met de l’Oréal flick nonchalant een pluk haar over mijn schouder werpen en zeggen dat ze dat van hun moeder hebben. En van Leco van Zadelhoff natuurlijk.