Een week ben ik in Italië. Twee dongels (je weet wel, die apparaten waarmee men in het stenen tijdperk Internet binnen viste) en vier huisbezoeken verder werd er vandaag een reuzesatelliet bezorgd. Die staat op het dak en op een van de laptops snort Wifi. Al moet je ‘m wel met een snoer aankoppelen. Laat mijn Macbook nu niet eens meer een opening hebben voor dat soort ouderwetse apparaten. Vandaar dat ik de dag nog dongelend, en zachtjes zuchtend, doorbreng.

Mijn uitspraak dat ik in te huren ben voor bruiloften en belangrijke partijen (vraag of ik op je grote dag niet in Nederland wil zijn en ik verzeker je; daar waar ik ben regent het en in Nederland schijnt de zon) gaat ook dit jaar weer op. Heerlijke harde winden en tropische stortbuien die buitenbaden creëren op onverwachte plekken zoals bijvoorbeeld de doorgaande weg naar ons huis.

Today’s read. Ik zit helemaal in de biografie van Wim Kieft. Als ik hem regelmatig zijn neus hoorde ophalen tijdens het geven van voetbalcommentaar dacht ik eerlijk gezegd wel vaak dat hij de avond ervoor met een paar gezellige dames boven een spiegel had gehangen. Maar dat hij in de eenzaamheid van hotelkamers een half miljoen in zijn neus heeft gestopt, uren alleen in de struiken zat of via de keuken een hotel verliet omdat hij geen geld had de rekening te betalen. Ontluisterend vind ik het. En Wim Kieft vind ik met de bladzijde sympathieker. Mag ik je vragen het boek te kopen? Het helpt hem bij zijn schuldsanering (nog vier ton te gaan) en ik weet zeker dat je lief het verslindt. En ja, ook nog een Grazia voor een shotje streetstyle.

En toen liep ik ineens in de haven van Brindisi van waar je zo naar Griekenland kunt varen. Dit leek me een prrrrima bootje.

Dit is zo vakantie. Voetjes op het dashboard en lak hebben aan een verse pedi.