DAGBOEK DA MILANO

Vroeger wilde ik mijn verwende hoofdredacteurenkontje nog wel eens makkelijk op de achterbank van een ronkende taxi planten. Om maar te zwijgen over de periode waarbij we beschikten over Andrea, een bijzonder goed gelukt Italiaans schepsel dat ons, in de auto van zijn moeder, van het vliegveld haalde en naar shows en diners bracht. Nu ik ondernemer ben, neem ik een Easyjet naar Malpensa (= goedkoop) en ga met een shuttle naar een andere terminal om vanaf dat punt de trein te nemen naar Milaan. Het ging me te ver om vanaf station Milaan Cortena de metro nog eens te nemen naar mijn hotel (dat dan weer wat minder low budget is, sorry) dus daar stapte ik in een taxi. Maar die reed verkeerd dus ik wist in mijn beste Italiaans zelfs nog wat van de prijs te halen. Dat taxigeld, dat besteed ik liever goed. Aan een Prada-tas bijvoorbeeld.

Bij aankomst in het hotel (dat in hetzelfde pand huist als de lokatie van de Gucci-show) duik ik meteen het restaurant in. Een sterke wifi-verbinding, een glas Chardignon (of was het Sauvignay?), een salade, mijn Macbook en ik was intens gelukkig. Om zeven uur werd ik gehaald voor een pre-dinnerdrink in Chateau Monfort (de place to be in Milano) door Ilaria  van Gucci. Een van de liefste en leukste pr-dames die ik ken. Mijn dinner was een torentje Pringles in de hotelkamer. Te moe om te eten, viel ik in slaap.

De dag van de Gucci-show word ik door mijn lief wakker gebeld. Het bibliotheekboek van dochterlief is zoek. En de juf wordt heul boos als iemand het in zijn hoofd haalt het boek te vergeten. Of kwijt te raken. Geef ons deadlines en een miljoen kijkers (mijn man maakt tv-programma’s) en we verliezen geen druppel zweet. Maar een boze juf, dat kunnen we niet aan.

Vergeet ik bijna te schrijven dat de etalage van Prada een aanzuigende werking op me had

Boek op afstand niet kunnen vinden en na ontbijt bij vriendelijke barman, die nog bij Domenico Dolce en Stefano Gabbana gewerkt heeft, naar mijn afspraak met Valentina . Weer zo’n heerlijke pers-dame. Valentina ontvangt me in het beeldchone, klassieke (what else did you expect) kantoor van Tod’s aan de Corso Venezia. We praten bij en ik raak, als altijd, in katzwijm van de sieraden die ze elke keer weer zelf gemaakt blijkt te hebben.

Als ik toch op de Corso Venezia ben, is de stap naar wat serious serial speed shopping bijzonder klein. Om niet te zeggen; nihil. Wat overhemden halen voor manlief bij Vittorio Marchese (we bestelden ze vorige fashion week en nu lagen ze keurig klaar, ik voel me zowaar een Milanese), een bol rokje bij Cos en wat haarlak en elastiekjes bij een klein kapperswinkeltje. De schuifspeldjes krijg ik gratis. Vergeet ik bijna te schrijven dat de etalage van Prada een aanzuigende werking op me had. Ik verliet het pand met een chihuahua-tas. Een verkleinde versie van de Prada Saffiano. Als ik nou mijn hele verblijf geen taxis neem en eenvoudig eet, heb ik hem weer uitgespaard.

Terwijl de taxis tuteren als een dolle, verkleed ik me rapido voor de Gucci-show. Wat een chaos is het buiten. Het regent zo erg dat alle paparazzi en bloggers verdwijnen onder een haag paraplu’s. Ik maak een paar kiekjes en schiet naar binnen. Anna Wintour zit al keurig te wachten op de frow. Dit keer niet in Prada maar in Gucci, zoals het heurt. Ik knik en word getrakteerd op een lach. Ik heb een Anna-crush. Kan er niets aan doen.

De show van Gucci was geweldig. Van bril tot snakeskin-laars en alles wat er tussen zat. Ik wil het, ik moet het, ik zal het.Na de show is het echt tijd voor een hapje. Ik installeer mijn laptop, check in op de wifi en hetzelfde recept van gisteren herhaalt zich. Een glas (het is  al 16:00 uur. Tijdens fashion week hoor je de dag potdorie te beginnen met een glas prik), een salade, een snelle internetverbinding en een Macje dat al mijn verhalen naar de redactie stuurt. Tegenover me zitten John de Greef (Elsevier) en Michou Basu (De Telegraaf). Het is een eerlijke, Italiaanse smijttent waar modemensen soms behoefte aan hebben. Na een half uur druppelen de Gucci-meisjes binnen. “Waar heb je dat gekocht?” Vraagt de een de ander. “Was het in de uitverkoop?” vraagt ze voordat ze een slok rode wijn en een hap pizza neemt. Modemensen. Soms zijn ze ineens heel gewoon.