Daphne Deckers is weer up and runnig. Ik ontmoette haar ergens tussen een Boulevard optreden (wij zeggen ‘bardienst’), het presenteren van de VROUW-award en het inleveren van haar kinderboek in. Aan haar arm de Falabella Bag van Stella McCartney.

Waarom mocht deze tas vandaag mee op stap?

Ik vind de kleur mooi matchen bij het Isabel Marant-jurkje dat ik aanheb, en ik ben verliefd op het model en het gunmetal hengsel. Maar de tas is ook heel zacht van stof, en ik kan het enorm waarderen dat Stella McCartney zo trouw blijft aan haar principes, en geen enkel dierlijk produkt in haar collecties gebruikt.

Iets zegt me dat dit niet de enige tas is die je in je kast hebt. Is het intens onbeleefd te vragen naar het aantal pieces?

O, dit is een gewetensvraag, haha! Ik denk dat ik er ’n stuk of vijftien heb, and I love them all. Mijn allereerste designertas was een Dior saddlebag: de Gaucho in bruin leer, en die wordt alleen maar mooier. Ik heb ook een taupe Hermès Birkin waar ik verliefd op ben, en een zwarte 2.55 van Chanel met een zwart metalen hengsel. Mijn tassen gaan nooit de deur uit naar de tweedehandswinkel, en ze liggen al helemaal niet in een hoek omdat ze misschien ‘last season’ zijn. Daar heb ik lak aan. De tassen hebben voor mij ook een emotionele waarde, omdat ik nog precies weet wanneer en waarom ik ze heb gekocht of gekregen.

Jij hebt iets met schoenen, is er bij tassen ook sprake van zo’n fijne verslaving?

Ik kan echt genieten van een paar mooie hakken, maar ik moet eerlijk zeggen dat designer schoenen vaak helemaal niet zo lekker zitten. De hakken van ZARA daarentegen – daar loop ik letterlijk mee weg! En het slaat ook niet zo’n gat in je begroting. Maar tassen… die doen echt iets met me. De exemplaren waar ik het meest dol op ben, staan in mijn werkkamer op de schouw. Ik vind ze alleen al mooi om naar te kijken! Mijn eerste, zelfverdiende Chanel vond ik heerlijk; inclusief de doos en de linten en de stoffen bewaarzak en de camelia’s. Maar Bastiaan van Schaik zei ooit tegen mij: ‘Een tas – hoe beeldig ook – is geen museumstuk. Je moet hem gebruiken; hup, mee naar het hockeyveld, mee naar de Albert Heijn. Zo’n tas moet leven, en niet alleen het daglicht zien op zon- en feestdagen.’ En zo is het. Al heb ik stiekem toch nog vaak dat Hollandse gevoel van: ‘Oei – zet ik híer mijn Birkin op de grond, of eh… houd ik ‘m toch maar op schoot?’

Net als ik heb je een warm plekje voor de CHANEL-tassen. Trakteer je jezelf op speciale momenten op een mooie tas of komen ze zomaar tot je?

Ik heb inderdaad allerlei prachtigs van Chanel; van totes tot mini-bags, en de meeste heb ik van Richard gekregen. Voor mijn verjaardag, Kerst of Valentijnsdag. Echt superlief. Ook gaan we ieder jaar voor Roland Garros ’n weekje samen naar Parijs. Dan huren we van die stadsfietsen, en dan mik ik het precies zo uit dat we uitgerekend voor een Chanel-store ‘even uitblazen’, haha…

Maar sommige tassen hebben ook een andere ‘ontstaansgeschiedenis’. Toen Alexander McQueen – wiens ontwerpen ik heel graag droeg – zelfmoord had gepleegd, was ik daar zó van ontdaan, dat ik online meteen de koningsblauwe Blue Faithful bag van hem heb gekocht. Dat slaat natuurlijk nergens op, maar het voelde voor mij als een soort eerbetoon. Ik kijk er nog steeds graag naar; het is een prachtige tas in de vorm van een motorjackje. En jaren geleden, toen ik voor een column research had gedaan over de idiote hoeveelheid plastic tassen die er in omloop zijn, heb ik de I’m not a plastig bag– canvas shopper van Anya Hindmarch gekocht. In zijn soort ook een klassieker. En ik heb de Daphne-clutch van Jimmy Choo. Die kon ik toch ook niet laten liggen?

Wat doet een tas voor een vrouw?

Ik weet niet wat het voor andere vrouwen doet, maar ik word blij van een mooie tas. Zo simpel is het. Bij een Birkin krijg je ook een ‘regenjasje’ voor je tas, en hij kan om de zoveel tijd gratis naar de ‘spa’waar ze hem helemaal oppoetsen. Dat gaat natuurlijk he-le-maal nergens over, maar ik vind het wel een mooi verhaal. Een goede tas kan je outfit compleet maken, én je hebt altijd iets in je handen. Maar ik vind wel dat je er een moet kiezen die bij je past, en niet een die toevallig de it-bag van dat moment is. Zo’n heel grote tas, waarbij het lijkt alsof je een kampeertent bij je hebt – sorry, dat ziet er niet uit. Of zo’n doorzichtige tas, waarin je je hele hebben en houden ziet zitten. Tja, het kan fashion zijn, maar dat zou voor mij niet werken, haha!

Aast jouw zestienjarige dochter Emma al op een exemplaar?

Ze vindt zichzelf te jong voor een dure tas, en daar heeft ze helemaal gelijk in. Scholieren hebben zo hun eigen schooltas-merken die helemaal hip zijn, maar die zijn niet zo heel prijzig. Dat lijkt me ook volkomen normaal, want er wordt mee gegooid en het vliegt over de grond. Toch zie je onder jongeren steeds vaker dure designertassen opduiken. Ik vind het tamelijk bizar om op de middelbare school je broodpakketje uit een Louis Vuitton te halen. Dan heb je het als ouders toch niet helemaal goed begrepen.

Stel een vrouw mocht maar een tas hebben, welke zou het zijn?

Pfff, moeilijk hoor. Kijk, een Chanel 2.55 of een Hermès Birkin zijn echte klassiekers en waardevast; ze zijn tweedehands bijna even duur als nieuw. Én je doet je dochter er later vast een plezier mee. Maar als ik er maar één mocht kiezen, dan zou ik wel praktisch blijven. Er moet namelijk wel wat in passen; zeker als je een werkende moeder bent. Een iPad, een agenda, paperassen, telefoon, sleutels, een makeuptasje – ik moet het allemaal kwijt kunnen. Ik heb twee Gucci totes: een van grijze wol met leer, en een zomerse variant van gevlochten raffia met leer, en daar past echt álles in. Dus ik zou voor ’n stevige maar toch elegante tote gaan, denk ik. En vooral geen nepper nemen! Er zijn genoeg mooie, betaalbare tassen te koop; ik heb ook leuke modellen van bijvoorbeeld ZARA.

Als de inhoud van de tas je staat van zijn representeert, wat zegt dit over jou?

Nou, je ziet het: mijn ‘staat van zijn’ is dat ik zo veel mogelijk in één leven wil proppen. Ik sleep mijn halve huisraad mee. Beter mee verlegen dan om verlegen, denk ik altijd maar. Biosilk om pluizend haar te bedwingen, een zomerse blush, lipgloss, en natuurlijk de allerlekkerste kaneelsnoepjes ever: die van Starbucks. Maar ook een pennen-kerkhof op de bodem, oude drankmuntjes van het Boekenbal, geld voor de parkeermeter. En iPad en een notitieblokje voor boekideeën, leuke quotes of invallen. Een supergoede oogcrème van Radical skincare, een Pomellato mini-parfum dat ik van Emma kreeg voor Moederdag; een sleutelhanger met gelukssymbolen van Alec. Altijd tandenstokers bij me, net als mijn eigen groene thee, en helaas inmiddels ook onmisbaar: de leesbril.

Is er een tas waarvan je ’s nachts onrustig wakker kunt worden?

Nou, nee hoor, haha! Ik droom nog wel van een YSL Muse bag, of een Fendi baguette, maar ik heb geen haast. Het is veel leuker als er iets te wensen overblijft. Vaak wil ik ook eerst iets bereikt hebben – bijvoorbeeld dat ik een nieuw manuscript voor een boek heb ingeleverd – voordat ik mezelf beloon met een nieuwe tas. Het is helemaal niet leuk om te kopen, kopen, kopen. Ik wil ergens eerst naar uitkijken, en vaak voor de etalage staan, en dan denken: ooit komt de dag… Dan is het geluksgevoel veel groter.

Welke is je het meest dierbaar?

Ik had ooit een foto gezien van een ivoorkleurige Chanel-tas waar Karl Lagerfeld met blauwe balpen allemaal krassen, camelia’s en andere doodles op had getekend. Die vond ik zó geweldig! Dat is ’n beetje een project geworden, want het ding was in een heel kleine oplage gemaakt en nergens te krijgen. Richard is er lang mee bezig geweest, maar helaas. Toen we in Amerika op vakantie waren, heeft hij zonder dat ik het wist ook dáár de Chanel-stores afgebeld, en wat denk je? Gevonden. Toen zijn we er ‘toevallig’ langsgereden, en had hij een verrassing voor me. Ongelooflijk toch? Richard snapt er trouwens niks van, mijn fascinatie voor tassen. Maar hij vindt het wel overzichtelijk, zegt-ie, ‘anders moet ik steeds wat nieuws bedenken’. Mij hoor je niet klagen, haha!

Al een erfgenaam voor je collectie in gedachten?

Hoewel Emma er nu nog geen oren naar heeft, begrijpt ze wel heel goed dat ik mijn geliefde collectie aan haar ga overdragen. Of we gebruiken ze later samen. Want zoals Bastiaan al zei: een mooie tas, die moet leven!