Bye bye chaos

Hallo orde en structuur

Goed. Van de buitenkant lijkt het allemaal behoorlijk op orde bij mij. Ik ben meestal op tijd op een afspraak, ben fris gewassen, mijn kinderen gaan altijd tiptop het huis uit (zo thuiskomen is een ander verhaal) waarbij ik de laatste catwalkvlechttechnieken op ze heb gebotvierd. Het huis is aan kant, de lakens gestreken. Niets aan de hand zou je denken.

Maar daaronder is het CHA-OS. Echt. Ik schaam me voor mezelf. En dat gaat vanaf nu veranderen. Met een goed voornemen beginnen op 1 januari is soo over. Nú is de dag. Vanaf nu is er een leven B.C. (Before Chaos) en A.C., mijn goddelijke, overzichtelijke, gestroomlijnde, vloeiende, zorgeloze, op orde zijnde, perfecte leven.

 Wat er allemaal mis is?

Ten eerste is daar de kwestie school. En de schoolagenda. Nu kan ik best onthouden dat op woensdag het bibliotheekboek mee moet en er dan fruit als tussendoortje wordt gegeten in plaats van een koekje. Ik vraag me wel af waarom er dan niet elke dag fruit mee mag of elke dag een koek, maar ok. Deze levensvragen parkeer ik. Mijn vriendin F., met best een stevige carrière en toevallig een dochter in dezelfde klas fluistert dan in de gang tegen me “de woensdag is echt de zwaarste dag van de week. Dan moeten we én dat bibliotheekboek zien te vinden én fruit meenemen.”

Mijn meisje heeft wel eens op het schoolplein gestaan omdat ik de studiemiddag was vergeten. Waarom, wáárom, WAAROM organiseren scholen die studiedagen van docenten niet tijdens de vakantie? Ik blijf het niet begrijpen. Maar ok. Inmiddels staan de studiedagen in Telegraafletters in de agenda want je hart breekt natuurlijk als moeder.

Dan komen daar de andere events zoals het appels plukken. Op zondag las ik dat de kinderen voor de appelpluk regenlaarsjes aan moesten. Was ik even blij, die had ik net de dag ervoor gekocht. Toeval bestaat niet. Trots kwamen kind en ik dan ook met regenlaarzen en al de klas binnenlopen. “Gut wat leuk, regenlaarsjes. Trek ze nu maar even uit hè,” sprak Juf met een kleine afkeur in haar blik. “De appelpluk is volgende week maandag.”

So far voor mijn missers als moeder. Kledingwise is er ook altijd iets verdwenen. Een Prada-zonnebril, een paar Chanel-pumps, een tas, mijn allerliefste Mason Pierson. Er is altijd wel iets dat ik kwijt ben en het komt, op geheel miraculeuze wijze, ook altijd weer bij me terug.

So far voor mijn missers als moeder. Kledingwise is er ook altijd iets verdwenen

Nu zijn we beland bij het punt administratie. Belangrijke brieven en rekeningen draag ik bij me in mijn Chanel-laptop sleeve. Die is reuze handig want er past een hoop in. Hoe voller hij raakt hoe meer ik me erop betrap dat ik hem maar een heel klein pietsje optil, mijn laptop eruit graai en hem snel weer dichtklap. Uit het oog, uit het zicht, uit mijn gedachten. Ik heb een paar vriendinnen die, net als ik, leiden aan de fobie van het enveloppes openen. Geen idee wat het is. Er staat geld op de rekening, we kunnen alles betalen maar ik wil gewoon even niet de belastingdienst, het overzicht van mijn tot nu toe opgespaarde pensioen, mijn DigiD activeringscode (zodra ik die ontvang, ben ik mijn wachtwoord en inlognaam alweer kwijt) in mijn gedachten hebben. Kinderachtig, ik weet het.

Hoe voller hij raakt hoe meer ik me erop betrap dat ik hem maar een heel klein pietsje optil, mijn laptop eruit graai en hem snel weer dichtklap

Het is dus tijd voor verandering. Ik heb net alle aanmanings-enveloppen van Accountor geopend. Allemaal bedragjes van niets. Dvd’s bij Bol.com waarvan ik de factuur niet vind en dan dus blijkbaar pas betaal als ik door Accountor aan mijn broek wordt gezeten. Ik heb de meneer braaf gebeld met de vraag of ik ‘schoon’ ben. Brandschoon, zei de meneer. Kijk, da’s een mooi begin van een nieuw leven.

Enveloppen worden meteen open geritst. Ik heb Liesbeth ingehuurd om mij met haar strengste blik gade te slaan als er, saaie, post op mijn bureau belandt. Want die pakjes van Chanel, die liggen natuurlijk niet lang ongeopend, dat snap je.

Dan komt daar de bonnenkwestie. Ik heb me de afgelopen week, op verzoek van onze accountant, scheef gezocht naar mijn doosje met bonnen. Die bleek bij haar eigen man op het bureau te staan. Ja, het geluk lacht me organisatorisch ook niet echt toe.

ik wil gewoon even niet de belastingdienst, het overzicht van mijn tot nu toe opgespaarde pensioen en mijn DigiD activeringscode in mijn gedachten hebben

Om dit soort praktijken te voorkomen, heb ik nu een gi-gan-tische roze bonnendoos. Die ziet een blind paard niet over het hoofd.

Die bonnen laat ik sorteren door mijn liefste Jet. Die voor mij de meest georganiseerde boekhouder is. Al heeft ze wel twee keer de bedrijfsbankpas kwijtgemaakt. In twee weken tijd. Goed, we zullen het er maar op houden dat we andere talenten hebben.

Ik houd jullie op de hoogte.