KUN JE ME GOED VERSTAAN ZO?!
het drama dat ouders en techniek heet
Ouders en techniek, het is een moeilijke combinatie. En eigenlijk kunnen we het die arme stakkers niet kwalijk nemen ook, want ga op je 40e maar eens beginnen te doorgronden hoe een ‘mobieltje’ of ‘GSM’ of ’06-je’ werkt, terwijl wij daar vanaf jongs af aan mee opgroeien. Het resultaat is dat wij vaak urenlange uitlegsessies moeten doorstaan en na aanschaf van ‘een apparaat’ aanzienlijk vaker dan normaal gebeld worden door radeloze vaders en moeders omdat DAT DING HET NIET MEER DOET.
Als ik mijn vader vanmorgen bel om te vragen of hij zijn eerste optreden op Amayzine wil geven, krijg ik volmondig ja. “Ok te gek pap wil je dan even een foto van jezelf en je iPhone maken?” “Maar, maar, hoe dan?” “Nou met je fotocamera bijvoorbeeld?” [stilte.] “Ohja. Jaja. Dus dan maak ik eerst een foto en dan moet de camera in de computer en dan kan ik het sturen. Ja.” “Precies. Je hebt de hele dag de tijd dus geen zorg.” En ook de moeder van Jet heeft soms nog wat moeite met het fenomeen selfie want de selfies die Jet haar telefoon binnen ploppen zijn standaard van enkel en alleen moeders voorhoofd. Altijd. Het ís ook lastig.
Als ze niet weten hoe iets werkt is het ding altijd meteen kapot. Het ligt nooit aan hen, altijd aan het apparaat. Of aan jou, want vooral jij maakt het stuk. Mijn vader raakt ook altijd compleet van de leg als ik op zijn computer mijn Facebook check en hem daarna niet terug inlog, “wie zíjn al deze mensen toch? Waarom zie ik allemaal foto’s van mensen die ik niet ken?!” Had de arme ziel dus niet door dat ‘ie al dagen mijn feed aan het doorscrollen was.
Iemand. Maakt niet uit wie. Al is het de buurman, de ober, de kat of voor mijn part de kamerplant, het is altijd iemand ánders die er aan heeft gezeten en daardoor “DOET NIETS HET MEER.”
Vooral wanneer je nog thuis woont krijg je dit vaak naar je hoofd.
Soms is iets daadwerkelijk kapot. En als je dat dan zegt krijg je meteen de opdracht om het te maken “want jij bent jong en je snapt dat.”
Maar ook wij kunnen niet alles en dat levert vaak totale kortsluiting op in het ouderbrein. Wij waren onlangs op vakantie in Italië toen bleek dat zijn iPod niet meer kon opladen. Dat moest ik maken natuurlijk maar hallo weet ik veel wat je daar dan aan moet doen. De verontwaardiging werd snel opgevolgd door intense teleurstelling en natuurlijk kwam daarna al snel “WIE HEEFT HET DAN STUK GEMAAKT.”
Stel je weet wel een oplossing en je gaat dat dan proberen uit te leggen, dan krijg je bij elke vraag die je De Ouder stelt het antwoord “weet ik niet.” Helemaal een kapitale fout is om iets telefonisch uit te leggen. Je krijgt dan situaties als dit:
“Pap zie je rechtsboven in je scherm dit en dat icoontje?”
“Weet ik niet.”
“Oke… En zit je simkaart er goed in?”
“Mijn simkaart? Kan die eruit dan? Waar zit die? Weet ik niet.”
“Zet hem maar even aan en uit en bel me daarna terug.”
“Aan? Uit? Ik weet niet hoe dat moet.”
“Die knop bovenaan je telefoon, zie je die?”
“Weet ik niet.”
Wanneer Een Ouder een nieuw apparaat heeft aangeschaft moet je heel selectief zijn wanneer hij of zij je belt. De kans is groot dat je nodig bent om de boel te repareren namelijk. Overigens moet ik wel vermelden dat mijn vader redelijk zelfvoorzienend is wat dat betreft want zoals je op de foto hierboven kunt zien heeft hij een super handig handboek gekocht om zijn iPhone te temmen.
Ga je vader maar eens uitleggen dat als je vanuit je eigen woonkamer iets op Facebook zet dat in theorie de hele wereld dat dan kan zien. Ik herinner me wel chatgesprekken en dat ‘ie me dan opeens ging bellen “want straks leest er iemand mee.”
Een klassiekertje en inmiddels is mijn vader deze fase wel ontstegen, maar bellen met een oma of een opa begint altijd met een loeihard KAN JE ME GOED VERSTAAN ZO?!
