Een nieuwe rubriek. Elke maand doe ik de bootcamp-test, elke keer weer een andere club. Dit doe ik samen mijn amayzine-ones Josselin en Liesbeth, en ik hoop ook binnenkort met jou. Eindelijk heb ik het (het heeft wat maanden geduurd hoor) voor elkaar gekregen dat de rest van de redactie ook niet meer zonder sporten kan en zichzelf er op betrappen dat ze liever aan een wortel met hummus knagen dan een zak Nibbit of een Bounty. Liesbeth háát mij wel eens. “Godsamme Jet, hoe heb je het zo ver kunnen laten komen,” appt ze me dan als ze goijibessen en sojayoghurt staat af te rekenen. Ach weetje, wie ben ik. Maar, ik neem altijd de trap in plaats van de roltrap of lift, fiets me een ongeluk dwars door heel Amsterdam en ren bijna elke ochtend een rondje door het Vondelpark. En als het echt een brakke dag wordt heb ik het minst last van de kater want hoe meer je traint, hoe fitter je bent en hoe minder erg de hangover is.

Voor dat ik begin:

Wat is bootcamp eigenlijk?

Deze trainingsmethode komt uit het leger en wisselt cardio af met krachttrainging. Je hartslag moet omhoog, wat voor veel vetverbranding zorgt en spieren kweekt. Je doet het in de buitenlucht dus maakt gebruik van bankjes, je eigen gewicht, boomstronken, trappen, het mulle zand, sprintouwen, alles kan. En geloof mij, je gaat tot het naadje. Dit allemaal onder begeleiding van een trainer (het liefst een beetje een leuke natuurlijk) en door weer en wind. Met als resultaat dat je na een uur totaal gesloopt bent.

We trappen vandaag af met de Booty Club.

Wie?

Deze club bestaat nog niet zo lang en is alleen voor vrouwen. De focus ligt vooral op de BBB: benen, buik, billen. Nogal vaak de probleemzones bij ons.

Waar?

In het vondelpark. Dichtbij de redactie. Om 6 uur aten Liesbeth, Josselin en ik een beetje pasta, wat nog over was van de lunch en hüttenkäse met avocado. Om 7 uur begon de les.

Wie is de trainer?

Jules, met een lichaam waar je u tegen zegt. Jules heeft in het leger gezeten waar hij ook vaak sportlessen gaf. Die noemt hij ‘survival runs’. Zegt genoeg toch?

Wat vonden we er van?

We fietsten in de stromende regen met een tropische temperatuur. Eerlijk is eerlijk, na wat getier en gaan-we-wel-of-gaan-we-niet stonden we maar mooi te planken in het natte gras. Jules was aardig, veel te lief eigenlijk. Na een klein kreuntje van “ik kan niet meer” maakte hij de oefeningen lichter voor ons. We deden squats en lunges, drukten ons op tegen bankjes, renden als een kruiwagen door het Vondelpark en natuurlijk moesten we ook planken.

Hoeveel kost het?

Per les is het 10 euro. Voor een tienrittenkaart betaal je 75 euro.

The day after

Jet

“Spierpijn in mijn rug. Niet helemaal oke denk ik, toch een oefening niet helemaal juist uitgevoerd. Op de fiets voelde ik ook een beetje bil. Dat vond ik weer een goed teken. Ik ben altijd blij met spierpijn. “

Liesbeth

“De dag erna heb ik zéker spierpijn. Om de boel nog erger te maken trek ik hakken van 12 centimeter aan waardoor ik echt maar met moeite de trap af kan komen. Maar de échte hel begint pas de dag daarna. Zoals zo vaak is de tweede dag nog veel erger en nu heb ik niet alleen pijn bij het trappen (af)lopen, ook bij gewoon lopen. Als een bejaarde strompel ik door de stad maar ik kan je zeggen, het voelt goed. Kom maar door met die gespierde benen en billen.”

Josselin

“Ik heb een keer aan waterskiën gedaan en daarbij had ik spierpijn die ik nog nooit van mijn leven gehad had en ook niet meer hoopte mee te maken. Dat gebeurde dus wel. De ochtend na de bootcamp sprong ik fluitend uit mijn bed, vol energie en zin in de dag, maar met het uur begon ik meer te kreunen en te klagen. Dag twee was het ergst. De treden van de trap leken er opeens vijftig bij te hebben gekregen en als de bel ging vertikte ik het om van de trap te lopen om de deur open te doen. Het was echt heel erg. Maar het voelde toch goed, want het was een bewijs dat ik aan de slag moest. Daar heb ik zin in.”