Vandaag is de dag. De lichamen keren huiswaarts, naar hun geliefden. Naar hen die verder moeten. Leven met dit verlies. Hoe doet een mens dat? Soms bieden woorden troost. Ik zocht het bij W.H. Auden. Net als ze deden in Four Weddings and a Funeral. Wat mij betreft een van de liefste filmmomenten en het mooiste rouwgedicht ooit.

Voor de slachtoffers en hun rouwende dierbaren

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He Is Dead,
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.