Neem me even mee naar de fles Moët en de Aldipress enveloppe met Het Nieuws.

Het bericht ging slechts vergezeld van een bos bloemen. Waar mevrouw Kantelberg wel content mee was, dat wel.

 Ik vind het een gepast moment voor wat borstklopperij. Je hebt Esquire jaren als hoofdredacteur bestuurd en het ‘van de ondergang gered’ door het zelf uit te geven.

Waarom is die nominatie ongelooflijk terecht?

Esquire is het enige papieren podium in Nederland dat stijl en inhoud op een constant hoog niveau weet te combineren. En je kunt met ons lachen.

 Je hebt vast al voorzichtig gefantaseerd over een passend bühnepak…

De enige variabele in mijn feestoutfit is de kleur van de kousen. Het pak is een smoking van La Vera Sartoria, door heel kleine maar daarom niet minder kundige kleermakers in Napels vervaardigd. Alsof ik in een pyjama schiet, zo soepel.

 Over tot het weekend. Op welk moment begint dat voor jou? En gaat dat gepaard met een gevuld glas van ’t een of ’t ander?

Als een glas het criterium is, begint mijn weekend al op maandag, vrees ik. Niks exorbitants overigens: gin en tonic is al een jaar of vijftien mijn poison of choice. Gek genoeg ben ik ook van de Campari. Ook met tonic. Of met jus d’orange, als ik in een vrouwelijke bui ben.

 Hoe ziet een Kantelbergweekend eruit?

Zo’n weekend is geboetseerd rondom de activiteiten van de Kantelberg-juniors. Met alleen soms een gestolen moment van aandacht voor mevrouw Kantelberg.

 Mijn zaterdag begint al snel met het lezen van jullie rubriek in Volkskrant Magazine. Voor wie heb je deze week de pen in de zachtzure inkt gedoopt?

Deze zaterdag is het een ode aan een van de weinige helden die ik heb: Ben Bradlee, hoofdredacteur van The Washington Post ten tijde van Watergate en de publicatie van de Pentagon Papers – de bezoekers van deze site zullen het zich allemaal nog herinneren als de dag van gisteren. Volgende week komen de Televizier Gala-bezoekers er bekaaid vanaf, de inkt daarvoor was eerder zuur dan zacht.

 Is de weekendwear van mensen jou als modemessias een gruwel?

Nee, het is meer de doordeweekse desinteresse waar de moed me soms van in de schoenen zinkt.

 Wat draag je zelf eigenlijk op deze dagen?

Veel makkelijks, want ik bevind me meestentijds in een sporthal. En een vest. Altijd een vest.

 Kleurt de zaterdag heel anders dan de zondag?

Vroeger wel, nu niet meer. Andere tijden, hè. De nette outfit van weleer is tegenwoordig op, pak ‘m beet, dinsdag of woensdag even zondags als op zondag.

 Wat wordt er gelezen, gezien en beluisterd in huize Kantelberg?

Gelezen wordt er nogal veel, helaas alleen door mij en de twee dames Kantelberg (42 en 8 jaar). Die twee zoons van me zitten de godganse dag op hun telefoon of tablet, tot groot verdriet van hun papierverslaafde vader. Kranten lees ik gewoon op papier – dagelijks de International New York Times, in het weekend ook Het Parool en de Volkskrant en een wisselende Engelse. Tijdschriften komen uit alle hoeken en gaten aangevlogen, al is New York Magazine al jaren mijn favoriet. En op het gevaar af nu helemaal als een dinosaurus over te komen: luisteren doe ik naar vinyl platen op mijn Thorens 166 platenspeler. Die krast er vrolijk op los. Dat gaat dan van Lou Rawls tot The Waterboys.

 Wat ligt er het liefst op het bord en wat zwemt er in het glas?

Qua glas: zie hierboven. Qua bord: al zeventien jaar fiets ik fluitend naar huis omdat ik weet dat mevrouw Kantelberg heeft gekookt. Je wilt ook nog een specifiek gerecht? Als er maar witte rijst, kip, kousenband en gebakken banaan bij zit.

 Veel Machtige Mannen doen een digital detox in het weekend. Is dat een optie?

Dat zou je aan een Machtige Man moeten vragen. Ik raak opgewonden van een pakketje met bol.com op de sticker en daarin een vers boek met een nog ongebroken ruggetje – ik vrees dat ik het niet geiler kan maken.

 Tot slot, hoe eindigt de zondagavond en hoe laat gaat die vermaledijde wekker maandag weer?

De wekker gaat doordeweeks al heel lang standaard om half acht omdat ik kinderen om half negen op school af moet leveren – inmiddels alleen nog maar de jongste. Dat zijn overigens de gelukkigste momenten van mijn dag. Dát en die avond met rijst en kousenband dus.

(beeldcredit via Arno Kantelberg Twitteracount)