UPDATE ONTZAMELEN: HALLO 2014 EN BIJNA 2015

Nadat ik afgelopen weekend uit volle borst riep dat ik AL m’n spullen weg ga doen zijn jullie natuurlijk razend benieuwd of dat gelukt is. Ik, de allergrootste verzamelaar die er is, gaat zich losrukken van stapels spullen waar een diepe band mee is ontwikkeld. Gehecht ben ik aan mijn schriften van toen ik nog in de 6e zat, of mijn aantekeningen van mijn eerste college ooit, of juist van mijn laatste college. Noem me een loser maar ik kan dat dus moeilijk loslaten. Het moeilijkst bleek echter niet papieren fratsen, maar iets heel anders.

Want wat is het geval. Ik heb tot voor kort altijd geweigerd om films en series te downloaden of te streamen, en muziek via Spotify luisteren vond ik maar ingewikkeld. Deels was dat een principekwestie (“het is gewoon diefstal!”) maar deels was dat ook onkunde. Ik begrijp dat soort shit niet en een dvd kopen is dan zoveel makkelijker. Totdat er een moment kwam dat downloaden me werd uitgelegd (meelezende politiemensen: neeeeee ik download zelf niet het is voor een vriend. Van een vriend bedoel ik. Nou ja, ik ben in ieder geval onschuldig). En nu Netflix ook in Nederland goed te doen is is de tijd dat ik DVD’s en serieboxen koop toch wel echt voorbij.

Maar die tijd was er wel. Jarenlang kende ik geen groter genot dan naar de enorme Fame op de Dam in Amsterdam te wandelen (2 keer struikelen van mijn huis) en dan urenlang door de bakken te rommelen op zoek naar een nieuwe serie. Rekende ik zo 40 of 50 euro voor af, parkeerde mezelf op de bank en bleef twee dagen binnen. Vrije avond zonder plannen? Eerst naar Fame voor een nieuwe film. Of twee. Vooral die “3 voor €25,-” aanbiedingen waren favoriet. Door de jaren heen heb ik dus meters en meters films verzameld, en nog een vrij grote kast vol met serieboxen. En nu zit ik daar mee, want wegdoen is ook zo wat, maar in het kader van ontzamelen ben ik ze liever kwijt dan rijk.

“Ik heb tot voor kort altijd geweigerd om films en series te downloaden of te streamen, en muziek via Spotify luisteren vond ik maar ingewikkeld. Deels was dat een principekwestie, maar deels was dat ook onkunde”

Alles zit namelijk in mijn laptop dankzij Netflix, Popcorn Time en oh die meters cd’s heb ik allemaal in Spotify staan. Ik kan me serieus niet herinneren wanneer ik voor het laatst een dvd heb gekeken. Overigens had ik eerder dit jaar ook al een vrij heftige aanval van ontzamelen en heb toen na lang wikken en wegen mijn Bosatlas en woordenboeken weggegooid. Frans, Duits, Engels, Spaans – wie gebruikt dat nog? En die Bosatlas, die is natuurlijk hopeloos verouderd en dankzij Google Maps heb ik geen log boekwerk vol kaarten meer nodig. Maar het deed pijn, die dingen weggooien.

Een kleine selectie van de dvd’s en cd’s heb ik aan mijn vader kunnen slijten (vooral de cd van de Backstreet Boys deed hij érg gretig in z’n tas) maar de rest staat nog opgestapeld in huis. Wie ik er blij mee kan maken, geef maar een gil. Maar ik vrees met grote vreze dat een hoop toch echt richting de eeuwige jachtvelden zal gaan. Ontzamelen, niemand zei dat het leuk ging worden.