GROOTMEESTER YVES
Gisteravond trok iedereen met een invite voor de première van YSL iets smoking-ish uit de kast. Het was een zwart, stijlvol gezelschap dat in de Amsterdamse Vondelkerk aan de champagne nipte en van de popcorn snoepte. Want met de dresscode creative black tie kon iedereen best uit de voeten. Fiona Hering koos voor een met pailletten bezette jurkje van Mada van Gaans, haar gezelschap illustrator Piet Paris droeg een rok van Francisco Van Benthum, Hilmar Mulder was beeldig in een aangesloten olijfgroen jurkje met de bamboobag van Gucci. Sarah Mendes, verantwoordelijk voor de pr van Yves Saint Laurent beauté zag er werkelijk smashing uit in een blauwe smoking waar Yves intens gelukkig van was geworden.
Na een glas, een kus links en een ‘wat zie je er goed uit’ rechts, begon de film. Ik denk dat iedereen in de zaal l’Amour Fou, de documentaire over de verkoop van de kunstcollectie van Yves Saint Laurent en Pierre Bergé, wel had gezien dus het verhaal was bekend. Misschien was het daarom extra fijn om dit woelige en meeslepende leven in een dramatische vertelvorm te zien. Vooral omdat alles zo mooi was uitgevoerd. De casting was perfect en daardoor kwamen Karl Lagerfeld (want Yves en Karl zaten in dezelfde scène), Loulou de la Falaise, Carmel Snow (editor van Amerikaanse Harper’s Bazaar) en natuurlijk Yves zelf tot leven.
“Ik geloof dat er één scène is waarin Yves niet intens zuigt aan een sigaret en verder worden er de nodige lijnen gelegd en glazen geleegd”
Dan de jurken. Voor deze film kreeg regisseur Jalil Lespert toegang tot 1500 creaties van Yves. Hoe geweldig om de Mondriaanjurk, de trapezedress, het smokingpak op bewegende (en beeldschone) vrouwen te zien. Alsof je zelf ook even in mocht proeven dat fijne tijdperk. Al moet je dat proeven misschien niet te letterlijk nemen want het was, zachts gezegd, een vrij consumptieve periode. Ik geloof dat er één scène is waarin Yves niet intens zuigt aan een sigaret en verder worden er de nodige lijnen gelegd en glazen geleegd.
Maar om hem weg te zetten als een verslaafde zou geen recht doen aan dit genie. We zien een kwetsbare jongen. Een jongen die door zijn ouders niet omarmd werd met zijn homoseksualiteit. Die te jong aan het hoofd stond van één van de grootste couturehuizen (hij was 21 toen hij hoofd designer werd van Christian Dior) en die een zenuwinzinking kreeg toen hij werd opgeroepen om bij het Franse leger te gaan om te vechten tegen de oorlog in Algerije, zijn geboorteland.
Dat alles, én zijn meesterlijke talent, was voer voor een groots en meeslepend leven, woeste affaires, een diepe liefde aan Pierre Bergé en een liaison met de minnaar van Karl Lagerfeld. Gaat dat zien en raak geïnspireerd want beter en boeiender en vertederender dan Yves vind je ze niet gauw.
