Not so merry Terry

Een paar maanden geleden werd een screenshot van een Facebookbericht de wereld ingeslingerd. “If you fuck me, I’ll book you a shoot in Vogue USA.” De afzender? Terry Richardson. In ieder geval iemand die onder deze naam een Facebookaccount bedreef.

De wereld in de fik

Ik denk dat het drie minuten later gonsde in modeland. De beroemde fotograaf die zeker niet vies is van een puntje porno links en een stipje sensualiteit rechts zat in het midden van de storm. Schande! Riep de één. Tijd dat eens naar buiten komt, zei de ander. Ook ik duwde mijn pen in de zure inkt. Voor mannen als Terry was daar het gat van de deur.

Rectificatie, alstublieft

Niet lang geleden kwam ik het magazine van de New York Times tegen. Terry stond met een portret op de cover. Dan weet je meteen; hij heeft meegewerkt aan het verhaal. Vanaf regel drie schaamde ik me. Kapot door publiek bullying. Hoe een man met een carrière van dertig jaar zo, hats, door de social media in mootjes wordt gehakt.

Wat een b*llshit

“Ik heb niet eens een Facebook-account. En ik heb al vier jaar niet voor Vogue gewerkt.” Sprak een verslagen Terry in zijn studio. “Wat een f*cking b*llshit is dit.” Na dat vermeende Facebook-bericht en het getwitterde screenshot gingen de heren journalisten aan het werk.

Terry in de hoek

Oh, oh, oh wat vlijtig waren ze. Alle opdrachtgevers van Terry, voormalige opdrachtgevers of potentiële opdrachtgevers. Louis Vuitton, H&M, allemaal werden ze keurig netjes afgebeld. Net zo lang tot het hele lijstje was afgewerkt. “Zou u, stel dat het verhaal van de sexuele intimidaties van Terry Richardson waar is, nog met hem werken?” “Natuurlijk niet!” zeiden de merken. Bang om zich politiek incorrect te tonen. Vandaag gesprek van de dag. Dat morgen de vis erin zit en Terry in een hoek ligt? Kan ’t schelen.

Schmieren met Vogue USA

Ook ik was meegezogen in de maalstroom van mensen-met-een-mening. Vieze man, die Terry. Tijd dat dit soort types eens worden aangepakt. Maar nu zag ik ook dat het fenomeen hoor en wederhoor in de tijd van social media totaal lijkt weggevaagd. Dat kost dan een carrière. En laten we eerlijk zijn. Los van het feit dat ik Terry een uiterst onaantrekkelijk mannetje vind, fotografen van zijn statuur (met een dagprijs van een slordige $160.000 per dag) zijn altijd wel verzekerd van gezelligheid van tochtige modellen. Daar heeft hij een ranzig en levensgevaarlijk Facebookbericht en schmieren met een blad waar hij überhaupt niet voor werkt, echt niet voor nodig.

Voor mijn eigen innerlijke stabiliteit moest dit stukje geschreven. Ik zeg het loud and clear. Terry for president. Amen.