WIE ZIJN ZE, WAT DOEN ZE EN WAAR VIND JE ZE.

Ik heb even zitten op letten. En één van de meest opvallende dingen hier vind ik de mensen. Stap in een willekeurige metro en je ziet het meteen. Allemaal mega verschillende types met een eigen verhaal, droom en achtergrond. Ook heel kenmerkend voor deze stad: bijna niemand hier is één ‘iets’. Zo kwam ik laatst een meisje tegen. Zij is ‘houseflipper’ (je weet wel: huizen kopen, verbouwen en verkopen) in Delaware, blogger over New York en in Brooklyn runt ze een donuttoko. Iedereen is hier ‘iets’ en minimaal nog een ‘iets’. Je zou dus bijna denken dat prototypetjes in deze stad niet te vinden zijn. Maar dat kan natuurlijk wel.

Zo in anderhalf jaar heb ik vijf categorieën onder de dametjes hier gevonden. Ik vind trouwens de heren hier ook in heel goeie afgebakende hokjes te plaatsen. Maar die parkeer ik voor een later momentje. Goed, terug naar de vrouwen. Prototypes en ja, dit is natuurlijk wel een tikkie alles over één kam scheren. Maar hokjesdenken op z’n tijd is simpel, fijn en vaak sowieso wel een ieniemienie beetje waar.

De meest gepaste overkoepelende term voor deze ladies is ‘hipster babes’. Deze meisjes zijn cool. En houden van bolle of ronde vormen. Ronde John Lennon-zonnebrilletjes, mannenschoentjes met bolle neus, bolhoedjes over hun vaak in bobstijl geknipte haren. Niks is recht-toe-recht-aan bij deze dames. Maar denk niet dat die T-shirtjes met opgerolde mouwen uit de één dollar-shop komen. Nee nee, deze vrouwen zijn begaan met het milieu en de gedachte achter hun kledij. Fairtrade. Kunst. Alles heeft en moet een extra laagje betekenis hebben. Dus die T-shirtjes met gaatjes zijn doordacht en hebben meestal een vrij hoog prijskaartje. Deze meiden hebben vaak creabea werk of zitten op creabea scholen. Je vindt ze vooral in de Lower East Side of Brooklyn waar ze rode wijn drinken en luisteren naar plaatjes van vinyl.

Ongeveer recht tegenover de Lower East Side vind je Meatpacking. En ironisch genoeg vind je hier ook bijna het tegenovergestelde van het keep-it-cool-hipstermeisje. De dames in deze buurt houden van strak en hoog en glimmend. Louboutin, Jimmy Choo en Hervé Leger is hier de maatstaf en vaak gaat bij deze dames op: got it, flaunt it. Veel boobies en bilpartijen hobbelen dan ook over de met kinderkopjes belegde straten. Ze bewegen zich voort in groepen. Deze dames zijn mooi, tiptop verzorgd en houden van dirty Martini’s en wodka. Dineren doen ze bij STK, Catch en Bagatelle om erna met de rode zooltje van de vloer te gaan bij echte model & bottles (mijn term voor grote clubs met tafels, flessen en veel dansende dames) clubs zoals PhD en VIP. Dus: Meatpacking is glam girls!

Je herkent ze uit duizenden. Ik vind ze de mooiste meisjes van de stad. In een simpele top, met fladderende haartjes (vaak zo’n half knotje), hipster zonnebril, een killer van een jeans en een nog coolere designer tas zwieren ze door de straten. Vaak in die van Soho. In deze buurt lunchen ze quinoa van Maman, drinken ze chai tea en ontbijten ze bij Jack’s Wife Freda. Less is more bij deze beauties.

De dames bij de hoge torens. In vijfde versnelling trippelen ze keurig maar gehaast van A naar B.  In nette pakjes of A-lijn-jurkjes dragen ze in de ene hand een tas met laptop en werktools. In de andere straalt vaak een knaller van een shopper. En met knaller bedoel ik een tas die sowieso op mijn verlanglijst staat. Céline. Chanel. Je kent het wel. Vaak steekt er uit deze tas nog een tweede paar schoenen, want deze dames maken lange dagen en wandelen hierna graag op sneakers naar huis. Maar voordat ze dat doen drinken ze wijn en eten ze oesters bij Balthazar, proeven oosterse hapjes bij Ilili of brunchen ze in Gramercy Hotel.

Zijn het de hipsters uit de Lower East? De glamgirls uit Meatpacking? De mooie modelletjes of de work hard, play hard babes? Nee, nee, nee en nee. Ze zijn ook niet echt in één specifieke wijk te vinden. Ze zijn overal, doen van alles en eigenlijk zijn ze niet in één hokje te vatten, dat dat ze nou juist zo opvallend maakt. Ze zijn super stylish op heel diverse wijze. Ik kan het eigenlijk niet beschrijven, maar ze hebben allemaal iets intrigerends. Ik noem ze de Lena Dunhams. Je weet wel, die duizendpoot achter onder andere de serie Girls. Die heeft dat ook. Misschien is het wel het beste te beschrijven als ‘sophistication’. Ja, ik denk dat dat het is. Maar voor de oplettende kijker in de stad, je weet vast wat ik bedoel. De meeste Lena’s vind je in West Village zoals op het terras bij Bar Pitti of aan de koffie bij Bluestone Lane.

Op de vraag tot welke categorie ik behoor? Uhm… daar kom ik op terug. Een ding weet ik wel: na twee flessen wijn ben ik altijd een Meatpacking-glammer… Ik mis alleen de echte boobies en billen. Maar ach, who cares!