Daily May

Ode aan mijn zus

Het burgerlijk huwelijk van je zus vergeten, dat overkomt de beste. Toch? Nee, dat overkomt alleen de slechtste. Je raadt het al hè? Noem me het meest verschrikkelijke mens ter wereld, toe maar.

Mijn zus en ik zijn exact het tegenovergestelde van elkaar. Ze deed keurig het gymnasium om vervolgens rechten te studeren, de allerbeste advocate te worden en produceerde tussen alle bedrijven door ook nog eens drie lovely kids. Dat vind ik knap en dat is volgens mij dat hoe het hoort. Ik deed nooit dingen die ‘hoorden’. Nog steeds niet. Als kind was er dan ook een intense haat tussen ons twee. En hoewel we soms nog steeds niets van elkaar begrijpen (‘Jezus wat heb jíj nou aan?’ – mode boeit haar allerminst), vinden we elkaar nu best heel lief. Na vorige week vind ik haar nog véél liever.

Ik kwam er dus de avond van tevoren achter dat mijn enige sibling de volgende dag zou gaan huwen. In augustus voor de kerk met een groot feest, maar nu alvast bij de gemeente met een klein groepje vrienden en familie. Mijn hoofd zat denk ik al bij het echte trouwfeest (met 250 gasten) – waarvoor ik onofficieel ben gedoopt tot ceremoniemeester. Maar whatever, elk excuus is zwak. Toen ik mijn zus die avond verschrikt opbelde om op te biechten dat ik morgen vergeten was zei ze: “Ach, je weet het tenminste net op tijd. Als je er maar bent en een mooie jurk hebt, want ik weet dat je dat belangrijk vindt.” Dat is zusterliefde.