Uit de oude doos

Samen met mijn moeder heb ik deze week de zolder van het huis van mijn ouders opgeruimd. Dat is nogal een project dat echt úren duurde, want elke doos werd uitgebreid bekeken en gelezen. Dagboeken, schoolagenda’s, briefjes die we elkaar schreven of oude babykleertjes die ik en zelfs mijn moeder hebben gedragen en die liggen te wachten totdat ze aan mij geschonken kunnen worden.
Wat ik ook tegenkwam is een foto uit de tijd dat ik stageliep in het chicste hotel van de Côte d’Azur.

Stage in Hotel de Paris

Op het plaatje ben ik torentjes van gekleurde tomaten aan het maken. Ik geloof dat ik dat zeker drie weken elke dag heb gedaan (daarna kreeg ik weer een ander klusje). De verschillende poepiedure vleestomaten sneed ik in plakjes en dan legde ik die in de vorm van een bloem neer op het bord. Daarbovenop weer een laagje en zo werd het dan een soort torentje. Daarbij werd in een apart schaaltje (natuurlijk met een gouden randje) een mozzarellabol geserveerd. Eentje die je echt nog nooit in je leven hebt geproefd. Zo ontzettend smeuïg, romig en vet; lekkerder bestaat eigenlijk niet. Uit een flesje spoot ik dan nog zelfgemaakte pistou (pesto) over die giga bol heen, een klein beetje fleur de sel, één draaitje van de pepermolen en het voorgerecht dat voor €55 op de kaart stond mocht naar de gast.

Afstuderen geblazen

Nadat mijn werk aan de Côte klaar was, ben ik een meteen stage gaan lopen in hotel The Dylan in Amsterdam. Daar stond ik in de hotellounge, in het restaurantgedeelte en ook deed ik weleens een rondje roomservice. Dat werd om de paar weken een beetje afgewisseld. Toen weer terug naar de Hotelschool om af te studeren. Ik schreef een businessplan voor een hotel in het oude Conservatoriumgebouw (wat nu dus serieus het Conservatorium hotel is geworden. Eigenlijk zouden ze me hiervoor moeten betalen, want sowieso hebben ze dat van mij gejat). Dat plan heb ik gepresenteerd en ik behaalde geloof ik niet hoger dan een 6, maar ik stond serieus op mijn stoel want ik mocht eindelijk aan het werk. Schoolbanken, tentamens leren en dat soort werk heeft mij nooit gelegen. De praktijk in, dat wilde ik en daar was ik ook echt goed in.

Lievelingszaak

In de zaak waar ik een bijbaantje had, Café-Restaurant Amsterdam, ging ik fulltime aan de slag. Ik maakte al snel promotie en kwam zelfs in het bedrijfsleidingteam. Dat was even wennen, want de boys met wie je eerst nog een biertje dronk aan de bar of met wie je zelfs eens een avontuurtje had gehad, zaten opeens voor je in een functioneringsgesprek. En hetzelfde gold überhaupt voor het leiderschap. Ik was te jong om zo’n verantwoordelijkheid te dragen merkte ik al snel. Een droom ja, maar die kwam te vroeg uit. God, ik vond tussen al die dozen op zolder m’n afscheidsbriefje aan het hele team. Dramatisch vond ik het allemaal, maar het moest, want ik had het niet onder controle. Ik werkte te veel uren, leefde te veel ’s nachts en voordat ik echt onderuit ging moest ik gaan. Helaas, maar het was tijd voor een pauze.

Even heel andere koek

Kijk, ik kon natuurlijk niet een beetje een uit mijn neus zitten vreten, want ik moest ook gewoon geld verdienen. Gelukkig mocht ik een paar dagen in de week als au pair bij mijn neefjes en nichtje werken. Hen van school halen, naar de gymnastiek brengen, eten koken. Het was serieus exact wat ik even nodig had en ik kan je vertellen: het was best hard werken met drie kids. Je begrijpt dat dat niet forever kon en ik had tussen school en de balletles genoeg tijd om na te denken over wat ik nou wilde.

Nog een droompje

Naast een eigen restaurant willen, verslond ik ook altijd tijdschriften (over mode, eten, drinken en slapen. Niets anders). Ik scheurde alles uit wat ik leuk vond, maakte collages en schreef kleine stukjes voor mezelf. Ik heb zelfs eens op het punt gestaan om een café-restaurant-Amsterdam-magazine of -krant te starten. Goed, werken op de redactie van een tijdschrift spookte ook nog altijd door mijn hoofd. Maakte me eigenlijk nog niet heel erg uit op welke afdeling ik zou komen dan.

En daar was May

May-Britt en ik kenden elkaar al door mijn ouders. Zij werkte als hoofdredacteur op de Marie-Claire-redactie en ik heb haar toen een mail gestuurd dat ik in een ‘ik weet het even allemaal niet meer’-fase zat en heel graag eens een paar dagen met haar mee zou willen lopen in haar leven. “Kom maar volgende week, gezellig zelfs, ik ga je dan meteen vertellen met wat voor spannends ik bezig ben.”

En daar zat ik dus, tegenover May in de kantine van Sanoma. Zij met een cola light en ik met een spa rood. De plannen voor Amayzine klonken geweldig en de vraag of wilde aansluiten bij de ‘familie’ heeft een paar weken door mijn hoofd gespookt. En nog een paar weken later klonken we de glazen in Italië aan het strand (we waren toevallig op dezelfde plek op vakantie), omdat ik officieel bij haar kwam werken. Wéér een paar weken later zat ik in het vliegtuig naar New York voor mijn allereerste fashion week ever.

En nu, anderhalf jaar verder, ben ik hier nog steeds en heb ik precies het hoekje bij Amayzine waar ik op hoopte: eten en drinken. Dus eigenlijk ben ik met mijn twee dromen bezig. Oh en het restaurant? Ooit komt dat er. Geen haast.