De première van
FIFTY SHADES OF GREY
Na maandenlange onrust en wereldwijde opwinding was gisteravond voor menig vrouw de verlossing daar: Fifty Shades of Grey ging internationaal in première. In Amsterdam verzamelde de glitz en de glam zich in Tuschinski om zich te verlekkeren aan de heetste film van het jaar. Althans, dat was de bedoeling.
Want heet, dat was die film niet. Ik heb geen letter van de boeken gelezen dus ik had geen enkel beeld bij Anastasia of Christian, maar ging er daardoor dus wel onbevangen in. Ik had me verheugd op stomende scènes, op rode oortjes, op wiebelende knieën en op veel sensueel naakt. Maar er kwam niets van dat al. De film is een twee uur durende tekenfilm met NUL procent seks. Helemaal niets. Dat komt vooral door de hoofdrolspelers, zelden zag ik zo weinig chemie tussen twee mensen op het doek. In een gemiddelde aflevering van Friends komt nog meer seks en spanning aan bod. Maar ook doordat heel veel dingen onbedoeld grappig waren. De zaal barstte vrij vaak in lachen uit op momenten waarop dat eigenlijk niet de bedoeling was. Het was allemaal zó knullig en de teksten zijn zó barbaars slecht, je kunt er echt helemaal niets mee.
Zelfs ík kreeg er een droge kut van
Het is natuurlijk ook lastig, seks van papier omzetten naar seks in beeld. Zeker bij een Amerikaanse film. Zoals filmrecensent Andre Nientied het omschrijft: “Hollywood, waar een slappe piemel al moeilijk door de keuring komt en zijn stijve soortgenoot al helemaal in het verkeerde keelgat schiet.” Er zitten genoeg borsten in trouwens, mijn beste vriendin Sadie ging gisteren met me mee en verzuchtte: “Ik heb de tieten van die Anastasia nu vaker gezien dan die van mezelf.” Maar goed, op een paar tieten kan de mens niet leven.
Niet dat dat wat uitmaakt trouwens, de film verbreekt nu al alle bezoekersrecords en heeft binnen één dag het hele budget van 40 miljoen dollar terugverdiend. En ik zou je ook zeker aanraden om er naartoe te gaan, al is het alleen maar om mee te kunnen zeuren over de slechtheid van de film. Ik was trouwens niet de enige die er zo over dacht, ik zal geen namen noemen, maar meerdere BN’ers liepen halverwege de film gewoon de zaal uit. En na afloop moest iedereen een beetje z’n gezicht in de plooi houden om niet al te hard te brullen hoe slecht het was. Fred van Leer vatte het mooi samen: “Zelfs ík kreeg er een droge kut van.” Dus deden we het enige dat er nog te doen was: de bar leegdrinken. En dansen. En op tijd naar bed, want slechte films moet je nooit belonen met goede katers.
