PERU DIARY #2

Je zou verwachten dat met het tijdsverschil van 7 uur de ochtenden hier een makkie zijn voor me. En het is ook zo dat ik om 04:00 uur wakker word en daarna nog een keer om 05:00 uur, maar als de wekker dan gaat om 06:30 uur of 07:00 uur, dan bén ik me toch een potje moe en kapot. De ochtenden beginnen steevast knettervroeg en vervolgens zit ik dus 80% van de autoritten half slapend voor me uit te sukkelen. Het is me wat. Hoe dan ook, ik liet jullie achter bij de wijngaarden en de volgende ochtend (zaterdag) vertrokken we vroeg op de dag voor een bezoek aan El Carmen.

El Carmen is een dorpje in de regio Ica. De lunch deden we in een hacienda aldaar met een rijk slavenverleden, wat ik een beetje ingewikkeld vond. Na een rondleiding over het terrein, langs de martelwerktuigen en door de pikdonkere kelders waarin de slaven werden opgesloten en tot de dood erop volgde werden gepijnigd gingen we aan tafel voor een uitgebreid maal. Ik weet niet, je moet je ogen niet sluiten voor het verleden maar het kwam bijna trots over en ik vond het maar lastig om daarna argeloos te genieten van een lunch. Daarna stapten we weer in ons busje dat ons in vier uur terug naar Lima bracht, en die rit heb ik natuurlijk grotendeels slapend doorgebracht.

Lima heeft 47 districten en één daarvan is Barranco en op Barranco werd ik meteen verliefd. Ik vertelde vorige keer dat het deel van Peru dat ik tot nu toe gezien heb vrij moeilijk te begrijpen is, omdat het allemaal losse plukken dorp zijn en verder vooral heel veel zand en leegte. Ook Lima begreep ik niet goed. Het enige dat ik ervan gezien had leek meer op Bagdad dan op een Zuid-Amerikaanse stad en ik kreeg er een enorm “wat moet je hier nou doen?!”-gevoel van. Maar in Barranco wordt het allemaal duidelijk. Daar hangt de zwoele onrust die Zuid-Amerika zo leuk maakt, daar zijn de huizen mooi en groot, de bars legio en de restaurants overal.

We dineerden in Isolina Taberna Peruana (een aanrader) en daarna staken we de straat over naar Ayahuasca, wat door Condé Nast Traveller is uitgeroepen tot beste bar van Zuid-Amerika. Deze mag dus op je lijstje en als je er bent; doe jezelf een plezier en bestel de Lychee Sour want dat is misschien wel het lekkerste drankje dat ik in tijden dronk. We stapten in een taxi en reden naar Miraflores, een ander district waar het enorm bruist en gebeurt. Een mojito kwam op tafel en rond 03:00 uur stel ik voorzichtig voor om maar eens naar het hotel te gaan, want met een wekker die weer om 07:00 uur gaat en mijn rare slaapritme kon ik niet anders dan bijna in het café in slaap vallen.

Dan zondag. Die begonnen we in het Larco Museum waar de geschiedenis van Peru ligt uitgestald. Ik zal je vertellen, ik ben niet zo van de musea. Vrijwel altijd vind ik die saai en ik kan het niet opbrengen om geïnteresseerd naar een vitrine vol oude stenen en scherven te kijken en die dan interessant te moeten vinden omdat ze 2000 jaar oud zijn, maar er daardoor niet opeens zoveel indrukwekkender uitzien. Ik moet toegeven dat het bij vlagen best boeiend was (de Peruanen maakten potten en aan de hand van die potten kun je zo’n beetje de hele geschiedenis van oud tot hedendaags Peru begrijpen) maar nog steeds was ik blij toen het einde in zicht was.

Dat einde deden we in het bijbehorende museumrestaurant en dát was dan weer een hoogtepunt doordat het zo ontzéttend mooi was. We lunchten met Ceviche (misschien wel het meest beroemde Peruaanse gerecht en enorm mijn lievelings) en als alles op is en we de laatste slokken van de wifi hebben genomen, gaan we richting vliegveld voor een vlucht naar Iquitos, want de volgende stop op het program is  drie dagen cruisen door de Amazone, zónder wifi.

En daar ben ik nu. Ik zit op een vrije luxe boot en zal drie nachten door de Amazone cruisen. Ik kijk om me heen en zie regenwoud, bijzondere vogels en uitgestrekte rivieren. Het is sereen en rustig, op de boot verder wat bejaarde Canadezen en Amerikanen en door de afwezigheid van internet heb ik voor het eerst in lange tijd het gevoel echt helemaal weg te zijn. Ik schrijf dit op maandag en deze diary komt online op donderdag en dan ben ik alweer terug in Nederland. Wat een heel gek idee is. Hoe dan ook, ik vertel je in een volgend dagboek hoe deze cruise is verlopen en of ik niet gillend van Instagramdrift een palmboom ben ingeklommen op zoek naar bereik.