Maandagochtend was natuurlijk van Bill Cunningham, waar ik jullie gister al in geuren en kleuren over heb verteld. Toen John me na het bezoek aan het appartement van Bill had laten zien, zette hij me met de taxi af bij mijn hotel, en eenmaal daar voor de deur wist ik echt niet wat ik met mezelf áánmoest van opwinding.

Hoewel ik het altijd heerlijk vind om alleen op reis te gaan wilde ik nu echt dolgraag de Amayzine-redactie op kunnen rennen om hysterisch te vertellen over OMG BILL ARCHIEVEN REDACTIE ALLES OMG AARGHHH. In plaats daarvan brul ik onze WhatsApp-groep vol en rook drie sigaretten achter elkaar, wat bijna hetzelfde effect heeft. Ook gooi ik het OMGOMGJHSEHWDNJWEBDHEBDEOMG verhaal in de appgroep die ik met mijn vader en zusje heb, waarop mijn zusje zegt “Sorry maar ik weet niet wie dit is.” En dat is dan precies de relativering die je nodig hebt. Hoe dan ook, ik ging even naar de hotelkamer voor een oplaadmoment van telefoon en laptop, en neem nogmaals alle foto’s van die ochtend door.

Als ik weer tot rust ben gekomen en May even heb gesproken en dus goddank het hele verhaal in het echie kon vertellen, ga ik richting metro. Want via Instagram zag ik een foto van de mooiste versie van mijn ultieme lievelingslunch: ei, avocado en gerookte zalm. Eet ik serieus elke dag. Egg Shop NYC heette de tent, en gelegen in NoLIta ook helemaal geen verkeerde plek om heen te gaan. Gelukkig stond er geen teleurstelling op te wachten, het was echt, écht het allerlekkerste ooit.

Dan is het al bijna 5 uur en wandel ik een paar straten verder naar Café Select, waar ik een afspraak heb met topmodel Cato van Ee. Ik had haar nog nooit ontmoet maar we hebben duizend gemeenschappelijke vrienden en groeiden in dezelfde buurt op, dus het moest maar eens van een ontmoeting komen. Een deel ervan ga je teruglezen hier op de site, maar voor nu zal ik vertellen dat Cato écht ontzettend leuk, knap en reuze gezellig is.

Daarna wandel ik wat rond en ga per ongeluk naar binnen bij J.Crew, waar ik nog per ongeluk twee beeldige kasjmier truitjes koop. Maar allebei in super duper sale dus technisch gezien heb ik geld verdíend. Verder wandelend kom ik bij Balthazar, een iconisch restaurant waar ik nog nooit geweest was dus ik dacht, hé, het is etenstijd, ik heb honger en vooral zin in wijn, dit is een goed idee.

Aan een te leuk klein tafeltje met uitzicht op de hele zaak at ik fantastische “roasted chicken breast with creamy polenta, broccoli rabe and fig jus” met een fantastisch glas (veel te dure) witte wijn.

Ik klapte m’n laptop open en schreef het verhaal over Bill, en als ik de rekening vraag krijg ik in plaats van de rekening een glas champagne van de ober. “Because I really admire women who go out for diner alone.” Wel heb je ooit! God wat zijn New Yorkers toch aardig.

Daarna wandel ik weer naar de metro, stap een halte eerder uit dan “mijn” halte om zo nog wat te kunnen lopen door een donker druk nachtelijk New York. Want echt geloof me, daar krijg je gewoon nooit genoeg van.