Waarom heeft niemand dit verteld?

DINGEN DIE JE NIET WEET ALS je MOEDER WORDT

Al grasduinend op het net kwam ik op The Daily Lady, een leuke site over vrouwenzaken. Ze schreven een stukje over wat je allemaal niet weet als je moeder wordt. Inspireerde me tot het maken van mijn lijstje, want er zijn duizend dingen die niemand mij vertelde.

De luier

Ik weet nog dat ik dolletjes dansend mijn kraamdoos uitpakte die een week of acht voor de bevalling werd bezorgd. Ik verwachtte allemaal poezelige doekjes, speentjes en slabbetjes maar ik zag plastic zeiltjes (om het bloed en andere uitwerpselen mee op te vangen zo begreep ik), een gazen geval met pijpjes dat voor een onderbroek door moest gaan (die gaatjes lieten zuurstof door waardoor de bebloede bende daar benee niet zo zou gaan ruiken) en het werd afgemaakt met reusachtige Tena Lady-achtige luiers die niet voor het kindeke teer maar voor mij bedoeld waren.

Dat de bevalling geen feest was, dat had ik inmiddels begrepen. Maar de periode daarna, had iemand me daarop kunnen voorbereiden?

Nooit meer uitslapen

Tenzij je kinderen bij je allerliefste ouders (waar je echt nog meer van gaat houden als je kinderen hebt, hoe zij je het leven kunnen verlichten, daar moet ene medaille voor komen) logeren zoals de mijne nu ik dit stukje tik. Eindelijk weer eens een ouderwetse achturige nacht gemaakt zonder wakker te worden van iemand die bij je kruipt, ‘een droompje’ had of gewoon om vijf uur ’s ochtends ontzettende zin had om achter het drumstel van papa te kruipen.

Thuiskomen was nooit zo leuk

Natuurlijk heb ik een sleutel van mijn eigen huis, maar toch bel ik altijd aan. Mijn meisjes zijn dan met mijn ouders of met Stella, onze supernanny, en als ze de bel horen ontstaat er een kakofonie aan gejoel en gekrijs. Gevolgd door een gevecht over wie de deur open mag maken. Echt, dat moment. Goud.

School is een baantje

Ik dacht altijd dat ik bakken met geld zou besparen als mijn kinderen naar school zouden gaan en dat ik zeeën van tijd zou hebben. Dat eerste is waar, maar hoe ik bij dat tweede kwam… Geen idee. Kinderen zijn vroeg uit en daarbij vraagt de school van alles van je. Of je komt schoonmaken bijvoorbeeld. Of of je mee wilt vergaderen over de sfeer van de kerstversiering dit jaar. Of je aan wilt schuiven bij de jaarvergadering om te kijken of je ouderbijdrage goed wordt besteed, of je een ochtend de kinderen computerles wilt geven, of je, of je, of je.

Ineens heb je vliegangst

Vliegen vond ik altijd een feest. Offline, in de lucht en uit de lucht. Films kijken, beetje bijlezen en wat kletsen met de stewardessen. Dat doe ik allemaal nog steeds hoor, maar bij stijgen en landen heb ik altijd die grote bal in mijn buik en bedenk ik hoe mijn dochters verteld wordt dat mama is neergestort. Groot gevoel voor drama, ik geef het toe, maar het is er en het gaat vrees ik nooit meer weg.

En dan die tranen

Bij de Televizier-Ring-uitreiking; huilen. Toen Loiza vertelde dat ze transgender was: huilen. Als mijn dochter schrijft ‘liefs fan Belize foor maama’: huilen. Bij de gemiddelde Unox-reclame: huilen. Het is soms gewoon gênant, zo emotioneel incontinent als een mens daarvan wordt. Oh, en nooit ‘Achtste-groepers huilen niet’ kijken. Dat is voor kinderlozen al een hel, maar moeders; bescherm jezelf. Deze film is te mooi en te aangrijpend voor onze bloedende moederharten.