Dingen die kinderen van nu niet meer weten

Sinds ik dikke verkering heb met Instagram is mijn Twitter-account een hopeloos verwaarloosde pagina geworden. Er was een tijd dat ik bloedfanatiek was, maar nu kom ik niet verder dan dingen retweeten, m’n Insta-foto’s doorplaatsen en heel soms op een mention te reageren. Maar wel volg ik nog allerlei mensen en gebruik ik het als nieuwsbron, en deze week ging #TodaysKidsWillNeverKnow viral. Of trending, hoe je het noemen wilt.

De hasthag wordt gebruikt om dingen te benoemen die kinderen die nu opgroeien, allemaal nooit zullen weten van vroeger. En dat is best heel vermakelijk, dus wij deden een redactierondje met onze eigen dingen.

– Hoe irritant de “informaticales” was op de middelbare school. In een muf bloedheet klaslokaal het hele uur domme “leerzame” spelletjes spelen op een computer.

– Hoe trots je was op je typediploma. Kinderen van nu worden geboren met een toetsenbord aan hun vingers maar dat was vroeger niet zo. Pica heette die typecursus, en je kunt ‘m nog steeds doen trouwens maar volgens mij doet niemand dat meer. Met allerlei kleuren stickertjes op je toetsenbord leerde je blind typen. Ik had er een hékel aan en ben voortijdig gestopt, het is een wonder dat het nu mijn werk is om de godganse dag te typen.

– Het inbelgeluid van internet. Nu heeft iedereen altijd de hele tijd internet, maar ik herinner me nog goed dat je moest inbellen en dat geluidje kan ik nog drómen. Voor wie dat dus niet kan, zo klonk dat.

– Floppies. Haaa weet je die nog. Debiel grote ‘dingen’ waar je je documenten op kon parkeren en dan op elke computer weer kon openen, zo super duper handig!

–  MSN’en. Oh man man man ik heb denk ik 80% van mijn jeugd doorgebracht achter MSN. Het was hét communicatiemiddel en in je naam kon je dan een diepgaande boodschap zetten die alleen degene begreep waar het om ging. Zeg maar je Facebookstatus voordat er Facebook was. Het debielste vind ik nog wel dat je dan de héle dag bij elkaar in de klas had gezeten en dan afsprak om ’s avonds om 19:00uur  op MSN te gaan zitten. “He hoi alles goed?” “Ja met jou?” “Ook. Wat heb je gedaan vandaag?” “Ehm, nou met jou in dezelfde klas gezeten?!” Echt da fak waar waren we mee bezig. En ooooh mijn favoriet: als je een ‘crush’ had op een jongen de héle tijd on- en offline gaan in de hoop dat hij dan iets tegen je ging zeggen.

– Hoe briljant Lizzy McGuire was. Echt het is misschien wel een van de beste series ooit gemaakt en alleen al daarom ben ik voor altijd fan van Hilary Duff.

– Hoe stressvol bibliotheken konden zijn. Je moest een boek hebben voor je spreekbeurt op school en die spreekbeurt moest je voorbereiden op basis van informatie uit boeken. Je weet wel, die dingen van papier. En die stonden in de bieb. Nadat je uuuuuuuuren had gedaan om te ontdekken in welk schap ze stonden (A.b3.z8790, zoiets) was het altijd spannend om te zien of het er nog stond, and if not, dan was je de lul.

– De eerste mobieltjes hadden een geheugencapaciteit van een doperwt en konden maximaal 20 sms’jes opslaan. Daarna was je telefoon vol, en moest je de boel weer wissen. De hel.

– Dat H&M staat voor Hennes & Mauritz. Tegenwoordig is het gewoon H&M, maar vroeger zeiden we “we gaan even naar de Hennes.” Dat hoor je nu echt nooit meer iemand zeggen.

– Dat Peter Jan Rens ooit echt een heel leuke man was. Hij presenteerde een programma genaamd Geef Nooit Op en dat was het leukste evah. Nu is het een doorgedraaide gek met een nog gekkere vrouw, maar echt, ooit, óóit, waren we allemaal fan van hem.