Dingen die me elke keer weer storen

AAN SERIES

U weet, ik ben nogal een seriebinger. Heb ik eenmaal iets gevonden dat me kan bekoren, dan spaar ik alle afleveringen op zodat ik ze er in één dag/weekend/week achter elkaar doorheen kan rammen. Ik vind series leuker dan films, maar toch hè, maar toch zijn er bepaalde eigenschappen aan series (voor zover series eigenschappen kunnen hebben) die me elke keer weer mateloos irriteren.

Ten eerste

Op het moment kijk ik bijvoorbeeld The Walking Dead. Voor wie het niet gezien heeft: de wereld is nogal naar de klote want de wereld wordt overgenomen door zombies. Wie sterft wordt ook een zombie en die zombies willen de nog levende mensen eten, want dat is wat ze staande houdt. Niet iedereens kop thee, dat snap ik, maar echt, het is leuker en spannender en vooral beter dan het nu klinkt. Hoe dan ook, de enige manier waarop je de zombies definitief kunt uitroeien is door ze in hun hoofd te schieten. Of steken of trappen, maar ‘het’ zit ‘m in de hersenen. Dus in de serie wordt bij elke confrontatie driftig op ze geschoten en dat gaat altijd goed. Echt, de personages in deze serie hebben een bizar groot talent voor schieten. Behalve als het er écht om spant. Drie minuten voor het einde van de aflevering bij voorkeur. Als het echt écht ECHT heel noodzakelijk is dat een bepaalde zombie nu nú NU vermoord wordt – dan kan opeens niemand meer richten en raken. Zo irritant.

Ten tweede

Voor zover ik weet heeft een gemiddeld (of elk) magazijn plek voor 6 kogels, de idiote machinegeweren daargelaten. Misschien een paar meer, maar veel zal het niet schelen. Wat ik niet snap is dat in series waar geweren aan de orde van de dag zijn, personages altijd minutenlang kunnen schieten op alles wat los en vast zit, zonder ooit hun magazijn te hoeven vernieuwen. Verversen. Vullen. Weet ik hoe dat heet. De enige momenten waarop het magazijn wél leeg is, is als er een eerder genoemde zombie recht voor je neus staat. Of als, in een wereld zonder zombies, de tegenpartij de winnende hand dreigt te krijgen. Of als degene die al god mag weten hoe lang beschoten moet worden opeens recht voor je neus staat. Dan opeens is dat verdomde magazijn leeg.

Ten derde

In series (ook in films trouwens) heeft men de neiging om met extreem scherp afgebakende tijdsindicatoren te werken. Dingen (alleen heel belangrijke dingen trouwens) gebeuren enkel binnen 12, 24, 36 of 42 uur. Zo van: “Nee! Geef me de tijd om te bewijzen dat hij onschuldig is!” “Oké, je hebt 24 uur. Anders gaat er een dodelijk injectie in de arm van deze man die jouw grote liefde is.” Zo ongeveer. Hoe kun je nou ooit van tevoren bedenken of dat inderdaad genoeg tijd gaat zijn? Hoe kun je nou ooit Extreem Belangrijke Dingen uitvoeren onder zo’n krankzinnige tijdsdruk? In de serie of film zijn er dan ook meerdere shots van een tikkende klok en trouwens, dat brengt me op het volgende punt.

Ten vierde

In series waar een bom wordt gebruikt om het gebouw op te blazen waar op dat moment een belangrijk personage in zit, zal altijd een tellertje te zien waarop keurig duidelijk staat aangegeven hoelang het nog duurt voordat de desbetreffende bom zal ontploffen. Mensen, BOMMEN HEBBEN GEEN KOOKWEKKER. Maar in series dus wel. Volstrekt idioot. Wat nóg idioter is, is dat de bom nooit dat personage daadwerkelijk zal opblazen maar dat de bom twee seconden voor ontploffing onschadelijk wordt gemaakt. Door iemand die daar 24 uur de tijd voor had gekregen.