DIT IS ‘M DAN

– Het nieuwe kind van May –

Dus… Het begon allemaal met modevriendin Fiona Hering die vond dat mijn matelassé van Chanel zijn beste tijd gehad had. Nou ja, met de tas an sich was niet zoveel mis, maar hij had zijn maximum aantal fotomomenten bereikt.

En daar had ze wel een punt. Ik heb een hoop tassen, maar op de een of andere manier was deze het meest fotofähig en bovendien had hij zo’n lekker lange chain (wist je trouwens dat Coco Chanel op dit idee kwam van zo’n ketting omdat ze ernstig behoefte had op feestjes haar handen vrij te hebben voor glas en sigaret?) waarmee ‘ie lekker nonchalant op mijn heup kon bungelen.

Maar goed, er moest een nieuwe tas komen. Dus startte ik mijn veldonderzoek. Wat moest het worden. Dé nieuwe Gucci of toch de Louise van Vuitton of de reinvention van Saint Laurent? Ik schreef erover, kauwde erop en werd er zelfs op het schoolplein op aangesproken door collega-moeders die Amayzine lezen. “Jij gaat vast voor die Chanel.” Of: “Je hebt al zoveel Chanel, ik zou die Vuitton kiezen.” Tot het eerlijkste betoog van mijn dochter: “Mam, je hébt al zoveel tassen. Dat kost alleen maar geld en dan moet je nóg meer werken.” Heb ik verder natuurlijk totaal niet naar geluisterd. Later zal ze me dankbaar zijn.

Toen kwam Harriet Calo om de hoek gluren. Dat we maar weer eens een dagje samen naar Parijs moesten. Het bizarre noodlot wil dat we dit precies afgelopen vrijdag deden, maar goddank waren wij op tijd weer weg. We namen de Thalys en vroegen eenmaal in Parijs aan de eerste taxi of hij ons naar Rue Cambon kon brengen. Want daar zit de moeder aller Chanel-boutiques. En daar had ik mijn zinnen op gezet.

Voordeel is dat je daar een ongelooflijk uitgebreide collectie hebt. Nadeel, nou ja, nadeel is een groot woord, is dat je echt niet heel speciaal bent als je daar een tas komt kopen. Waar ze in Amsterdam met je meedansen, foto’s van je maken met jou en de tas en natuurlijk een glas champagne schenken om deze aankoop te vieren, was het hier business as usual.

Hier vlogen een paar strenge bewakers me in de nek toen ik foto’s naar mijn lief smste van de keuzes. En ik mocht ze ook niet aanraken.  De tassen niet. De bewakers ook niet denk ik, maar daar had ik dan net even iets minder behoefte aan. Dat mocht pas met de verkoopster erbij. En die waren alleraardigst. Ik bepotelde een herfstgroene, een fuchsiaroze, een kleine blauwe, maar had eigenlijk bij binnenkomst al mijn hart verpand aan deze mosterdgele.

Ik verheug me nu al op onze winter, maar ze kan ook perfect mee op zomervakantie. En ze past op het schoolplein, maar is zeker fashionweekbestendig.

Ik hoop dat jij haar ook leuk vindt, want ik vrees dat je haar nog vrij regelmatig voorbij zult zien komen. En als Fiona dan weer zegt dat het genoeg is, zit er niets anders op en reis ik weer af naar Rue Cambon.