Doet ze het of doet ze het niet?

Net op het moment dat Liesbeth en ik verzuchten dat het zo lang geleden was dat we wakker hadden gelegen van een moet-hebben-item (dit zou je het toppunt van snobisme kunnen noemen) gingen we éven naar binnen bij de Dolce & Gabbana-store aan de Corso Venezia.

Het leuke aan de Prada– en Dolce-boetiek aan die straat is dat ze veel items hebben die alleen maar in die straat verkocht worden. Je hebt dan dus een echt collector’s item te pakken en het idee uniek te zijn is nou eenmaal leuk.

We werden naar binnen gezogen door de handgemaakte poppen in Zuid-Italiaanse sferen (kost een rommelige €1400 per stuk maar hé, dan heb je wel een pop), maar vooral door de fruitclutches die zo gezellig in de etalage ontzettend de zomer lagen te prediken.Of we ze even mochten vasthouden. Tuurlijk mocht dat. En of ik dan even naar de prijs, herstel  ‘de waarde’, mocht gluren. Nu is het niet zo netjes om over geld te praten maar 1 pop zijn 2 tassen. We grabbelden verder en zagen heel erg leuke sleutelhangers. Twee baby-espadrilletjes met wat raffia aan elkaar gebonden. Kosten: €250 ’t stuk.

“Dus die tas staat gelijk aan drie van die frummeldingen,” sprak Liesbeth. Dat was een waar woord.

We besloten even te wandelen om de aankoop te laten bezinken. Het is geen klassieker – kwam op het lijstje ‘doe het niet’. Maar je wordt er wel de hele zomer vrolijk van – op het lijstje ‘doe het nu nu nu’. ‘Er bestaat een groot daar-heb-je-haar-weer-met-die-tas-gevaar’ moest het opnemen tegen ‘een saaie tas valt nooit op die kán niet eens gaan vervelen’.

Eigenlijk wisten we al vanaf seconde een waarop het ging uitdraaien. “Potresti portarci al Corso Venezia, per favore?” klonken de woorden tegen de taxichauffeur en voordat we het wisten, liep ik met een grote Dolce-doos op straat.

We zijn nu een dag verder. Tas heeft op het hoekje van mijn bed mogen slapen. Terwijl ik dit schrijf in de ontbijtruimte van mijn hotel zit ze naast me.

De serveerster met een ontbrekende tand heeft er net een paar rituele dansjes omheen gedaan en een collega-hotelgast bekijkt mij en tas met een blik die het midden houdt tussen bewondering, diepe jaloezie en intense begeerte.

Ik weet het zeker: deze tas en ik, wij gaan een hoop plezier hebben saam.