-samenwerking- 

Aankomende augustus hebben mijn huis en ik ons 7-jarig jubileum. Op 1 augustus 2008 kreeg ik de sleutel van “het paleisje van het meisje” en sindsdien woon ik, met wisselend succes, in het midden van het centrum van Amsterdam, tussen de Dam en het Centraal Station. Het is een reuze zoet huisje, en ik woon op de derde en vierde verdieping. Die derde verdieping, mijn woonkamer, is zo’n 2,10m hoog en die vierde verdieping is voor mijn slaapkamer, badkamer en kleding, en die is helemaal met schuine muren. Een poppenhuisje dus. “Authentiek!” riep de makelaar. “Charmant!” riep mijn vader. En ook ik was om. Liefde op het eerste gezicht, ik was totaal verloren.

Maar al wonende blijkt 2,10m toch wel echt heel laag te zijn. En die schuine muren zijn, hoe charmant ook, ronduit onpraktisch want vooral niet denken dat je daar een kast of iets kan zetten. In die 7 jaar heb ik zeker 5 keer de inrichting totaal omgegooid. Dat gaat altijd gepaard met veel kabaal en bombarie want ALLES MOET ANDERS en IK WIL DIT NIET MEER. Zo stonden er ooit groene eettafelstoelen, maar na een jaar kreeg ik vlekken in m’n nek van dat groen en móesten ze nu meteen direct en onmiddellijk het pand verlaten.

Afgelopen december kreeg ik het ook weer op m’n heupen en moest alles anders. Ik wilde een plek waar ik kon werken die níet m’n eettafel was, ik wilde een andere boekenkast, kleur op de muren, nieuwe lampen – er was van alles dat ik opeens ontzettend moest. Inmiddels zit ik nog steeds half in de puinzooi want ik kom er steeds maar niet aan toe om het af te maken, maar het einde is, als je heel goed kijkt, toch echt in zicht.

De levensles die ik in dit alles heb geleerd is dat ik me niet zo moet blindstaren op al die verdomde miljoenenhuizen die ik steeds bekijk. Mijn eigen huis is echt heel leuk en ik maak het mezelf volstrekt onmogelijk er van te houden door steeds te kijken naar huizen die ik niet kan krijgen. Het liefst woon ik namelijk in een loft, dat is mijn ultieme droom. Maar mijn poppenhuis kán niet verder afstaan van een loft. Het liefst heb ik een gigantische inloopkast, het liefst heb ik een kantoor aan huis, en het liefst heb ik een dakterras waar ik met 30 man op kan eten.

Dus het roer moet om. Om mezelf te herprogrammeren bekijk ik nu alleen nog maar huizen tussen de 2 en 4 ton. En wat blijkt, die zijn óók hartstikke leuk! En hebben óók dakterrassen! En als je die kinderkamer niet nodig hebt timmer je daar zo een pracht van een inloopkast van. En zelfs mijn huis is met een beetje slimmere indeling en een beetje meer opgeruimdheid van mijn kant eigenlijk echt een paleisje van het meisje. Dus, tik nu ook jouw koophuis op de kop. Het hoeft namelijk geen duizend miljoen miljard euro te kosten en is dichterbij dan je denkt. Nationale-Nederlanden heeft namelijk een heuse Berekeningstool, waarmee je jouw mogelijkheid op een hypotheek berekent. Klik snel maar even hier, je zal versteld zijn van waar jij binnenkort kan wonen. Enne, nu verheug ik me dus weer helemaal op mijn jubileum. Champagne, plop, en polonaise, want we hebben iets te vieren.