Even over die clip van Adele

Geef me drie glazen wijn en ik zet Adele op (bij vier glazen zak ik af naar het bedenkelijke niveau van Whitney Houston, maar daarover een andere keer meer). Bij voorkeur kijk en luister ik naar het optreden van Adele in de Royal Albert Hall waar ze ‘Someone like you’ zingt. Dat is sowieso huilen.

Adele en ik zijn vriendinnen, dus ik deed een dansje toen Jet appte dat er een nieuw nummer uit was. Ze stuurde me er een linkje bij met de videoclip en ons Amayzine-WhatsAppgroepje was druk met het incasseren van allerlei superlatieven. ‘Kippenvel, huil, alles’, schreef Jet. ‘Holy, ja ik ook’, was de reactie van Liesbeth. Om er nog een berichtje achteraan te gooien met: ‘Jeetje, wat mooi.’ Ook onze sales director Daan was geraakt. ‘Bizar hè, zo mooi.’

Adele en ik zijn vriendinnen, dus ik deed een dansje toen Jet appte dat er een nieuw nummer uit was.

Wat ik nu ga zeggen spijt me voor alle leden van ons WhatsAppgroepje, voor alle miljoenen anderen die het liedje prachtig vinden, voor Adele, maar vooral spijt het me heel erg voor mezelf. Want ik heb het er niet mee. En dat komt vooral door die clip. Want echt jongens, ik sta hier op de redactie bijna alleen, maar die clip kán niet.

Want echt jongens, ik sta hier op de redactie bijna alleen, maar die clip kán niet.

Ten eerste komt ze door de achterdeur binnen. Vind ik vreemd-ish. Waarom? Het huis is zo lang onbewoond geweest dat er zelfs brokstukken steen in de vensterbank liggen.

Vervolgens gaat Adele meteen dramatisch aan de doeken rukken die voor de ramen hangen en over de meubels zijn gedrapeerd. Wie doet dat nog, doeken over meubels leggen als je langere tijd weggaat? Juist. Oma’s doen dat.

Daarna wordt er een halve minuut droef de camera ingekeken.

Oké, de jongen is leuk. Al hoef ik dat moment in de regen waarop ze ruzie hebben niet per se zeven keer te zien.

Dan zien we het bureau. Blijkbaar is het huis he-le-maal geprepareerd voor een lange periode van leegstand, maar het bureau is helemaal zoals het was. Rommelig met briefjes en nietmachines en alles.

Dan komt het. Adele gaat haar geliefde bellen. Blijkbaar heeft ze hem al ‘a thousand times’ gebeld, maar zijn nummer weet ze nog steeds niet uit haar hoofd. Ze drukt op zo’n ultra ouderwets telefoonnummerapparaat (dat je ouders thuis hadden vroeger) en gaat dan dat nummer bellen. En hoe lang zijn jullie precies uit elkaar als je toen nog belde met een bakelieten telefoon?

En hoe lang zijn jullie precies uit elkaar als je toen nog belde met een bakelieten telefoon?

Vervolgens brengt de regisseur nog wat extra symboliek door een shot van een begroeide telefooncel die ergens los in het bos staat. Heb jij wel eens een telefooncel midden in een bos zien staan? Nee? Grappig, ik ook niet namelijk. Dan gaan we die telefooncel in waar je de hoorn aan de draad ziet bungelen, symbolisch voor het stilzwijgen of niet opnemen aan de achterkant.

Lieve, mooie, leuke, heerlijke Adele, ik was zo blij dat je terug was, heb je zo intens gemist en ik vind het ook niet erg dat je maar blijft treuren in je liedjes terwijl we allemaal weten dat je in het echie hartstikke gelukkig bent met een veel leukere man , maar wil je alsjeblieft voor de volgende keer een andere regisseur inhuren? Of geen clip maken? Is dat een optie? Daar zou je mij in ieder geval een bijzonder groot plezier mee doen.

Mijn collega uit kamp Adele kwam nog met dit linkje met een uitleg over de clip, maar volgens mij is het niet heel sterk als je überhaupt met een gebruiksaanwijzing op de proppen moet komen. Afijn, don’t hate me for this. Ik bedoel het goed.