Als mode en boeken elkaar ontmoeten
De trouwe lezer kan zich misschien nog wel herinneren (u leest het hier terug) dat er in een ver ver verleden een tijd was dat ik enkel in joggingbroeken gekleed ging. Make-up? Dagcrème? Hakken? Nóóit van gehoord. Droeg ik een spijkerbroek gingen mensen vragen of ik “soms een feestje had zo.” Dat ging over toen ik bij ELLE stage ging lopen, en dat gebeurde in dezelfde tijd met dat ik begon met studeren aan de UvA. Nederlandse Taal & Literatuur ging het worden, aan de Faculteit der Geesteswetenschappen in de Spuistraat. Klinkt stoffig? Was het ook. Vooral qua aankleding.
Goed het ding was, de helft van mijn tijd bevond ik mij op de redactie van ELLE, de andere helft in enigszins muf riekende lokalen van de Faculteit. Was het bij ELLE de normaalste zaak van de wereld om op maandag in een glitterbroek te verschijnen en op dinsdag in een baljurk, bij de Spuistraat moesten ze daar maar niets van hebben. Uiterlijk vertoon werd gezien als een degradatie van je intelligentie, hakken jurken en rokken passen niet bij literaire theorieën en taalkundige vraagstukken. Giuseppe Zanotti gaat niet hand in hand met de inversiemorfologie en een clitisch pronomen laat zich niet uitleggen wanneer men gekleed is in een broek van Kenzo. Belachelijk natuurlijk, maar het was zo.
Mensen die drie boeken per week lezen lopen niet ook op 12cm hakken champagne te drinken op hippe soirees.
Mijn studiegenoten begrepen geen zak van mijn liefde voor mode, ELLE en tijdschriften in het algemeen. Dom oppervlakkig vrouwengebazel, zo vond men vooral. Het was geen match, kon niet samen. Mensen die drie boeken per week lezen lopen niet ook op 12cm hakken champagne te drinken op hippe soirees. Ook belachelijk, en daarom vind ik het éxtra leuk dat Bazaar van het aprilnummer een boekennummer heeft gemaakt. En nog leuker is dat in dit nummer de schrijfsters centraal staan, waar in de literaire canon altijd vooral mannen domineren. Oók al belachelijk, dus driewerf hoera voor dit nummer met “diva’s & debutanten.”
Onder die schrijfsters trouwens ook Renate Dorrestein, mijn nep-tante. Dat betekent zoveel als dat ze niet officieel familie van me is, maar dat dat wel zo voelt. Ze was de beste vriendin van mijn moeder en ik ken haar dus al mijn hele leven. Behalve nep-tante noem ik haar ook altijd rockster (want dat is ze) en ook al heb ik niet al haar boeken gelezen, ze is met afstand mijn lievelingsschrijver. Moraal van dit verhaal, boeken zijn niet suf, boeken zijn een feest. Dus rent allen rapraprapido naar de winkels voor de nieuwe Harper’s Bazaar en koop als toetje ook nog een lekker boek erbij, bij voorkeur die van Renate.
