Daily May

Nu telt het pas echt

Ik sta op standje marmot. De wekker kan om 11 uur gaan, ik kan ver na het aanbevolen aantal slaapuren doorknorren, maar dan nog blijf ik afgepeigerd. Geen idee waarom, maar vandaag was het weer zo ver. Doodmoe heb ik mezelf toch maar voor de morgenstond het bed uitgetrapt. Het duurde een korte koude douche om m’n ogen ver genoeg open te krijgen om m’n contactlenzen erin te plakken, maar ik was er klaar voor. Stipt 7.15 uur in de ochtend. Gepoetst en gewassen de lift in, op naar de metro, op naar Bryant Park. Hij voor werk, ik voor een cappuccino en m’n laptop. We lopen naar buiten en ik denk: Neeee, drommels drommels drommels (dit is uiteraard de gecensureerde versie van wat ik zei), ben ik m’n jas vergeten! En als ik op ongeveer hetzelfde moment door de draaideur terug wil racen, voel ik ’t. Het is warm!

Weken wilde het maar niet doorbranden, die zon. Het leek aangenaam, maar het was koud. En zeker ’s ochtends. Maar vandaag was het officieel lente. Want het telt pas echt als je naar je werk kan gaan zonder jas. En dat was vandaag. Eindelijk. Wat een geluk.