Het spektakelstuk van

Nikkie Plessen

Gisteren was een goede dag voor Nikkie Plessen. Die begon met het nieuws dat ze een column krijgt (of blog of waddanook) op Vogue.nl en Nikkie sloot ‘m af met een spektakelstuk in het Concertgebouw.

Want na Carré en The Harbour Club was nu het Concertgebouw de venue to be. En dan heb ik het niet over de kleine Spiegelzaal achterin, neehee, dan ken jij Nikkie Plessen nog niet. De grote zaal moest het worden. En een seated dinner, jawel. Hoe dat dan moest met de rijen stoelen die daar in de zaal staan, vraag je? Geen probleem, die werden voor de gelegenheid soepeltjes verwijderd.

Om half acht werden we verwacht. Wie? Alle mensen die Nikkie verkopen, de pers en de goedgeklede medemens. En die waren er allemaal. Fred van Leer, Anouk Smulders, Cécile Narinx, Hilmar Mulder, Lieke en Jetteke van Lexmond,mijn tafelvriendin Winonah de Jong en alle topstylistes.

Ik buig even diep voor de seaters, de meisjes bij de ingang die 450 mensen moeiteloos naar hun plaats begeleidden. Die hebben vast een paar middagen met Nikkies smoelenboek op schoot alle foto’s van alle belangrijke types in het hoofd zitten stampen.

Het begon met een kleine maestro-performance van Nikkie zelf die het orkest begeleidde. Daarna gaf de gastvrouw het podium aan de mensen die ‘het echt kunnen’. Do kwam even zingen. Die stem… Ik begrijp heks Ursula wel die de stem van Ariël de kleine zeemeermin wilde kopen. Ik zou er bijna mijn verse inloopkast voor over hebben om een dagje te kunnen zingen als Do.

Na een eerste performance van kleding, gedragen door Cicely Telman en Tamara Weijenberg (je weet wel, zij die ooit Holland’s Next Topmodel won) kregen we het hoofdgerecht en… Waylon.

Al leek het alsof Waylon zelf ook iets teveel van het goddelijke eten van de chef van The Harbour Club had gesnoept, hij gaf een performance die zelfs ons nuffige modemeisjes van de stoel liet opstaan, de heupjes liet bewegen en de handjes de lucht in liet gaan.

Je kunt alles van Waylon zeggen (dat hij een andere stylist zou kunnen nemen bijvoorbeeld) maar hij is echt de grootste artiest van het land. Wat een stem, wat een energie en wat een muzikant. Ik buig. De tweede lichting kleding was een casual variant die me behoorlijk bekoorde. Fijne denims in een pantalon model (wat helemaal 2015 is), poncho’s in blauwwit die het prima zullen doen op een nazomeravond op het strand van St. Tropez en gezellige funfur jakjes.

Het hele spektakel werd afgeroomd met een performance van Leona Philippo en een derde collectie kleding. Ik hoorde iemand zeggen dat Vogue best wat kritiek kreeg om Nikkie tot columniste te benoemen omdat ze draagbare, commerciële kleding maakt en geen Hoge Mode waar Vogue voor staat. Maar hé, Vogue staat ook voor Groots en Meeslepend en laat dat nou ontzettend op Nikkie van toepassing zijn.

(Credits Beeld: Flyershot Michael Graste & Instagram)