trauma van je vlucht missen

Wie een paar maanden geleden ook al meelas op Amayzine, kan zich wellicht nog wel herinneren dat mijn laatste trip naar New York een niet heel voorspoedig einde had. Hier staat het in geuren en kleuren beschreven en je moet het even lezen om mijn trauma goed te kunnen begrijpen. Maar in het kort komt het erop neer dat ik mijn vlucht van JFK naar Schiphol had gemist doordat ik op donderdagavond vloog en niet op vrijdagavond, wat ik steeds dacht. Het resultaat van dat geintje was dat ik voor 750 euro een nieuw ticket terug moest kopen, en dat waren 750 heel zure euro’s kan ik u vertellen.

Het idiote is dat ik ondanks dat ik vrij veel vlieg en reis, ontzettend last heb van travel anxiety. Als in; ik ben als de dood om m’n vlucht te missen en door mijn intense afkeer voor haast wil ik het liefst drie uur voor vertrek op de luchthaven zijn, “voor je weet maar nooit.” Bovendien vind ik vliegvelden heel leuk, dus neem graag de tijd om er zo lang mogelijk te zijn. Dit tot grote irritatie van mijn reisgenoten soms, die me steevast “nitwit” of “dipshit” noemen en zelf het type mens zijn dat bij Europese vluchten niet eerder dan 40 minuten van tevoren de luchthaven opwandelt.

Het idiote is dat ik ondanks dat ik vrij veel vlieg en reis, ontzettend last heb van travel anxiety.

Een paar jaar geleden ging het ook al mis trouwens. Samen met mijn beste vriendin reed ik van ons vakantiehuis in Italië naar het vliegveld van Pisa. Het was de eerste keer dat ik zelf zou rijden en dat mijn vader niet mee zou gaan, dus hij had uitvoerige routebeschrijvingen gegeven. Het belangrijkste was, zoals hij een keer of duizend herhaalde, dat we niet naar Grosseto zouden rijden. “Wat je ook doet Lies, je moet níet de kant van Grosseto op, en dan kan het eigenlijk niet meer missen.”

Goed je voelt ‘m natuurlijk al aankomen, de vriendin en ik hebben eindeloze gesprekken, ik let totaal niet op en navigeer keurig naar Grosseto en pas als we míddenin dat dorp staan, kijken we elkaar aan en vragen we ons af waar de snelweg toch is gebleven. Echt hoor, twee wijven in de auto, alle clichés zijn waar. En dat vliegtuig, dat hadden we hártstikke gemist. Op de een of andere manier voelde dat in retrospect minder erg, een nieuw ticket was niet zo duur en we hadden ‘m gewoon gemist en ons niet zo dom vergist als ik deed in New York.

Een maand of twee geleden kreeg ik de taak om de tickets naar New York te boeken voor de afgelopen trip. Je zou je trouwens kunnen afvragen hoezo in godsnaam ík dat moest doen, met mijn niet bepaald vlekkeloze reputatie als het gaat om tickets boeken. Wel 10 keer heb ik gecheckt dat ik de juiste data had ingevoerd. Wel duizend keer controleerde ik de vliegvelden, vliegtijden, alles. Vrij panisch om weer ergens een domme fout te maken en het dan ook voor twee anderen te verpesten. Maar het leek allemaal in kannen en kruiken en zonder problemen vliegen we naar New York.

De paniek kwam bijna in braakvorm naar boven geborreld en binnen drie minuten mieterde ik al m’n spullen in de koffer

Dan de terugvlucht. We vlogen op woensdag de 16e, kwamen op donderdag de 17e aan. Die woensdagochtend ben ik in blinde paniek de kamer aan het inpakken want de eerste afspraak wacht en mijn kleren liggen werkelijk óveral. Of Jet ons alvast wil inchecken, vraag ik haar. Als zij eenmaal in de lobby achter haar laptop zit, plopt er een afbeelding onze New York-appgroep in met een foto van haar scherm, het inlogbeeld van de KLM-site en de melding: “Unfortunately it is not possible anymore to check in for this flight.”

DAT WAS EXACT DEZELFDE MELDING ALS VORIGE KEER. De paniek kwam bijna in braakvorm naar boven geborreld en binnen drie minuten mieterde ik al m’n spullen in de koff en stormde de trappen af. Eerst naar buiten, eerst een sigaret. Rokend grijp ik m’n telefoon, check duizend keer ons ticket maar het is toch echt woensdag 16 september en dat staat ook op ons ticket. Het kán niet verkeerd zijn gegaan. Het KAN gewoon niet.

Lijkbleek en met ogen zo groot dat het lijkt of ik kilo’s drugs op heb marcheer ik de lobby binnen waar May heel kalmpjes zit te ontbijten en Jet verderop aan de telefoon zit. Met KLM. “Maak je niet druk Liesie, komt wel goed.” HOE KAN JE NOU ZO RUSTIG BLIJVEN?! Ik zag het alweer helemaal gebeuren dat ik drie nieuwe tickets zou moeten gaan kopen en laat ik dat nou net even niet kunnen betalen. Als Jet klaar is met bellen komt het verlossende woord dat er een storing in het systeem zit en we gewoon op JFK kunnen inchecken. Maar alles is in orde, en wie vliegen diezelfde avond nog terug naar Amsterdam.

Moraal van dit verhaal? Een trauma kun je ongemerkt zijn opgelopen. En mijn travel anxiety gaat never over, en wordt alleen maar erger. Wees gewaarschuwd.