Daar gaan we dus. Met de hele mesjogge naar Los Angeles. En nee, daar ben ik nog nooit geweest en ja, dat staat al jaren op mijn lijstje. In de categorie voorpret zijn Anouk en ik al weken bezig met hoe we het strategisch het beste kunnen aanpakken om een upgrade naar de business class te kunnen bemeesteren.

Anouk kent iedereen overal, dus via haar zus (die stewardess is geweest) kwam ze bij een bevriende oud-collega die was ingeroosterd op deze vlucht. Dat is al een stapje in de goede richting. Te weten; voorin of bovenin die kist.

Ik besluit mijn Flying Blue-punten vast stuk te smijten op een gezellig gerecht tijdens deze negen uur durende vlucht. “Zoo, champagnediner?” zegt uitvoerend producent Femke als ze in mijn Flying Blue-account werkt om een extra koffer voor me te boeken. “Het is maar goed dat je geen jurylid was toen het thema Back to Basic was…” Ze reserveert overigens meteen voor Fred ook zo’n hapje, want mijn Rotterdamse vriend is ook niet vies van een beetje luxe.

Afijn, L.A. dus. Soms kan ik ook een beetje bang zijn voor bestemmingen waar je al heel lang naar hunkert. Ik kan je inmiddels vertellen dat Sunset Boulevard (je weet wel; die straat waar die sterren van celebs in liggen) bijvoorbeeld echt nog lelijker dan de Kalverstraat is. In je gedachten heeft alles magische proporties en het is jammer als dat in het echt dan patsie boem aan diggelen dondert.

Op het vliegveld staat producer Mirjam ons al op te wachten. In zo’n vette Amerikaanse SUV. Daar gaat al een vinkje bij het goede lijstje. En hé, zie ik daar zo’n ranke palmboom? Routes van het vliegveld af zijn zelden instagrammable dus die lelijke, smoezelige huisjes vergeef ik L.A.

Vlakbij een enorm winkelcentrum met Disneyland-achtige elementen (denk aan fonteinen die licht geven, nutteloze bruggetjes en oh ja zelfs een treintje dat je van de Gap naar de Michael Kors-store brengt) staat ons hotel. Een opgepoetst motel van twee verdiepingen met een binnenplaatsje en een klein zwembad met gele badeendjes erin.

Een totaal ander gevoel dan ons hotel vorig jaar in New York waar we uitgesmeerd waren over 28 verdiepingen met ons clubje. Hier slaap ik gewoon naast Anouk en ik zal deze reis nog heel vaak druppend onder mijn badjasje aankloppen voor een kloddertje haarmasker.

We drinken even een sapje in de binnentuin en zie ik daar een bekend gezicht? Jawel hoor, het is Ian Ziering, je weet wel, Steve van Beverly Hills 90210. Precies in de licht vergane staat waar je oude tv-sterren graag in ziet. Dat was alweer een gevalletje bingo.

En ja hoor… daar zijn ze. De negen magische letters. Hollywood.

Vervolgens worden de kamers verdeeld en lopen Dirk en Anouk even mee mijn onderkomen in. Ik probeer of ik een dansje kan doen in mijn kamer (reuze belangrijk) en vraag Dirk (hij woont namelijk in L.A. maar is heel veel in Nederland voor zijn werk) of ons hotel nou heel ver weg is van het Hollywood Sign. “Ik denk dat je het misschien wel zou kunnen zien vanaf hier”, zegt hij.

Ik klim op het bankje dat tegen de muur van mijn kamer is getimmerd, druk mijn neus tegen het raam, strek me nog een beetje uit zodat ik om het hoekje kan kijken en ja hoor… daar zijn ze. De negen magische letters. Hollywood.

L.A., je bent precies perfect en iets zegt me dat wij het best goed gaan hebben de komende weken.