HOE CONFRONTEREND:
alles wat ik in 24 uur heb aangeraakt (oké,bijna alles)
Onlangs wees May me op een stuk over een geniaal project genaamd Everything We Touch: A 24-Hour Inventory of Our Lives. Zoals de naam al doet vermoeden: alles wat je in 24 uur aanraakt, bundel je in één foto. Ik zou mezelf niet zijn als ik dat niet zou willen proberen.
Oké, misschien staat niet echt álles wat ik vandaag heb aangeraakt op de foto (een trein, wc-klink en auto zijn lastig op één kiekje te krijgen) maar vrijwel alle dagelijkse attributen die wél in een tas passen staan er zeker op. Het project is bedacht door de Argentijnse creatieveling Paula Zuccotti, die naar eigen zeggen altijd al geobsedeerd is geweest door de relatie tussen mens en ding. Het is bizar om te zien wat voor voorwerpen er dagelijks tussen onze vingers door glippen zonder dat we er eigenlijk erg in hebben. Want wat zeggen alle spullen die we gebruiken bijvoorbeeld over ons? Inmiddels is de methode van Paula reuzepopulair en vraagt zij allerlei mensen hun dag vast te leggen op deze intensieve manier. Oké, let’s do this.
07:00 uur ’s ochtends. Ik word wakker en mijn 24 uur gaan in. Ik raak als eerst -maar natuurlijk- mijn telefoon aan om de wekker uit te drukken. Ik pak mijn sloffen (object 2), doe mijn haar in een elastiekje (numéro 3) en trek mijn pyjamabroek aan als ik naar de douche loop (4 – oké, dit gaat al hard vandaag). Ik stap onder de douche, was mijn haren met shampoo (5) en conditioner (6) en zeep me dan in met douchefoam (7). Ik droog me af met een handdoek (8) en trek mijn lingerie (9 en 10), panty (11), een jurkje (12) en hakken aan (13). Dan komt waarschijnlijk de heftigste lijst van de dag: mijn make-up. Ik schaam me meteen al als ik naar de inhoud van mijn make-uptas kijk en ik me dan bedenk wat ik in godsnaam wel niet allemaal ga aanraken. Komt ‘ie: dagcrème, serum, foundation (twee verschillende ook nog), rouge, eyeliner, wenkbrauwpotlood, Labello, wimperkrultang en mascara. Tien producten maar liefst. Dan doe ik mijn bril op. Maakt dat de tussenstand komt op 24. Vervolgens raak ik Zo. Ontzettend. Veel. producten aan dat ik je niet meer ga vermoeien met alle cijfers. Ik pak mijn koffertje in met heel m’n hebben en houden voor vier dagen bij vriendlief en loop als een bepakte ezel richting het station. Ik koop daar een croissantje (was al op meteen op, dus kon niet meer op de foto), rook een sigaret, drink muntthee, laad mijn OV-chipkaart op, stap in de trein, taxi, en kom aan bij de redactie van Amayzine, a.k.a. ‘de redac’. Ik drink tien koppen thee, eet een heuse champagnemacaron (ik hou nu al van deze redactie), heb snoeren van computers en iPhones in mijn hand, camera’s, ik raak het belachelijk mooie Dolce-schoeisel van May aan en laat allerlei frutsels die hier op de bureaus liggen door mijn handen glijden. Tel daar nog alle attributen van de lunch bij op en je komt op een getal boven de twee, driehonderd, believe me. In de avond heb ik ook nog een persdiner, waarbij ik moeilijk het servies kan stelen voor de foto. Alhoewel, alles voor een goed verhaal natuurlijk. Ik deel visitekaartjes uit, raak Japanse stokjes aan, eet sushi, zit aan véél te veel glazen wijn en stap aan het eind van de dag kapot in de trein. Thuis nog een kop thee om af te sluiten en dan zit mijn challenge er alweer op. Thank god, want vermoeiend, dat was het wel.
Als ik nu naar de foto kijk, vind ik het fas-ci-ne-rend om te zien hoe al mijn spullen die ik vandaag heb aangeraakt systematisch geordend liggen. Het is bijna therapeutisch om met een helikopterview naar je ‘dag’ te kijken. Dan ineens schiet de gedachte door mijn hoofd hoeveel bacteriën ik dan vandaag wel niet aangeraakt zou hebben. Nee, Kiek. Niet doen.
