Zo praten Echte Modemensen over Mode
Ik zit dus ergens mee. Zoals u weet ben ik op dit moment á Paris pour la Fashion Week, en omring ik mij dus de hele dag met Modemensen en Modedingen. Twee weken geleden deden we dat in New York en tijdens Londen en Milaan zaten we bij elke livestream achter onze laptop. Het is mode hoog en mode laag en ik vind het heerlijk. Maar, lieve mensen, ik heb er maar moeite mee wat ik vervolgens met al die indrukken moet. Denk namelijk vooral niet dat je zomaar iets “mooi” of “lelijk” mag vinden. Dat zijn geen modewoorden, Zo Praat Men Niet. Neen, praten en schrijven over mode kent een strak stramien van vooral precies niet zeggen wat je écht denkt en veel wollige woelige woorden gebruiken om om de hete brei heen te kunnen draaien.
Zo was er de show van Gucci, de eerste die door de nieuwe ontwerper Alessandro Michele werd ontworpen na het vertrek van Frida Giannini. Was de Gucci-vrouw bij Frida op en top vrouwelijk met veel seks en tiet en bil, Alessandro ziet dat heel anders en tovert die wulpse vrouw om tot een stoffig nerdmeisje met brillen en strikken in haar kraag. Kijk, smaken verschillen, maar wij vonden de collectie niet bepaald, eh, mooi. Maar dat, dat mag je niet zeggen. “Lelijk is geen modewoord. Challenging noemen we dat”, sms’te een modevriendin die live bij de show van Gucci zat. En daarna regende het politiek correcte uitingen als: “Today’s woman is in touch with her sensuality while being vulnerable and fragile. She dresses like one of the boys and does not conform to gender rules or boundaries.” Of wat dacht je van deze: “It’s a reflection on what is contemporary.”
“Today’s woman is in touch with her sensuality while being vulnerable and fragile. She dresses like one of the boys and does not conform to gender rules or boundaries.”
Mode is meer dan smaak, mode is kunst en dus kun je er slimme dingen over zeggen zonder dat je je daarin moet laten sturen door je eigen voorkeuren. Net zoals dat kunstwetenschappers niet zeggen dat ze die of die Rembrandt lelijk zouden vinden. Maar echt het is vaak zo hilarisch om zichzelf serieus nemende modemensen te horen draaikonten over een spuuglelijke collectie. Je krijgt dan dingen als:“Dit is een commerciële uitdaging” (betekenis: dit is niet te verkopen). Of: “Het was in ieder geval ontzettend vernieuwend” (betekenis: dit hadden we nog nooit eerder gezien en dat hadden we graag zo gehouden).
Heer en meester in dit spel is Style.com, de site van Vogue. De moderecensenten aldaar, met Tim Blanks voorop, zijn de onbetwiste sterren in het vooral níet zeggen wat er wordt gedacht. Bij collecties van nieuwe ontwerpers voor bestaande huizen wordt bijvoorbeeld graag geschreven over “Well, this isn’t such a bad start at all.”
“Well, this isn’t such a bad start at all.”
Niet geheel zonder reden trouwens. Een moderecensent die wel zegt waar het op staat kan zomaar de toegang tot de shows worden ontzegd. Het gebeurde Suzy Menkes in 2001, toen ze in een review over Dior de volgende kop gebruikte: “Dior’s Aggression Misses the New Romantic Beat.” Dat schoot even in het verkeerde keelgat bij Bernard Arnault, de hoogste baas bij LVMH. En dus besloot hij dat ze niet meer welkom was bij alle shows die onder LVMH vallen, waaronder die van Dior, Louis Vuitton en Givenchy.
Dus wie een beetje indruk wil maken verdiept zich in synoniemen en ingewikkelde zinsconstructies en vooral in de manier om heel veel te zeggen zonder iets te zeggen. Ik heb nog vier dagen de tijd om te oefenen en in september gá ik me toch een potje de show stelen. C’est incroyable.
