wat te doen met negativiteit op het internet?

Vorige week kwam ik op een YouTube-filmpje van PsychoSoprano, het account van Colleen Ballinger. Zij heeft bijna 3 miljoen subscribers en de views van haar video’s tikken rustig een miljoen aan, je zou dus best kunnen zeggen dat het goed gaat met haar. Maar tussen alle lovende reacties door komen ook flink wat negatieve verhalen en ze besloot al die lelijke reacties om te zetten in een lied.

Dat zie je hier, en het resultaat is best heel grappig en leuk. Maar eigenlijk is het natuurlijk totaal idioot dat ze überhaupt zo’n filmpje heeft moeten maken. Mensen hebben de neiging om op het internet te vergeten dat de haat die ze over iemand spuwen ook echt door de geadresseerde gelezen kan worden. Ze vergeten dat het heel kwetsend en pijnlijk is om shit te moeten horen over iets waar jij hard voor werkt. Vanmorgen nog zag ik een foto van Kristina Bazan, die na een stroom van negatieve reacties een eerder geposte foto had verwijderd, lees hier haar commentaar.

En ook wij worden niet gespaard. Ik heb de naïviteit om te denken dat de meeste mensen die Amayzine volgen de site oprecht leuk vinden, maar dat is helaas niet helemaal het geval. Voor velen zijn wij een ‘guilty pleasure,’ een soort slechte snack die je eigenlijk niet hoort te eten maar je stiekem, als niemand het ziet, toch tot je neemt. Een columniste die ik nu niet ga noemen omdat ik haar niet meer aandacht gun dan ze al gehad heeft, schreef een week of wat geleden op een populaire site een verníetigend stuk over Amayzine in het algemeen en Jet en mij in het bijzonder. We zouden “narcistische leeghoofdjes” zijn, er is “geen ondergrens aan onze domheid”, we hebben “de diepgang van een vogelbadje” en beschikken over “de intellectuele capaciteiten van een watervlo.” En verder, over Amayzine, “niemand is zó leeg en dom, het is een geniale parodie!” Daarna volgt nog een persoonlijke aanval op Jet, word ik weggezet als “TikBarbie” en ook onze Bo krijgt nog een paar klappen voor der kop.

Dat iemand vervolgens ons hele bestaan afdoet als dom en oppervlakkig is ronduit kwetsend.

Ik kan u zeggen, dat is niet leuk. Het is soms best eng om voor een site als Amayzine te werken, waar alle stukken persoonlijk zijn en met naam, toenaam en foto worden onderschreven, waar we zo zichtbaar zijn en soms gevoelsmatig in ons nakie op het internet staan. We zijn geen anonieme redacteuren, we zijn echt bestaande mensen die met veel liefde en plezier de stukken schrijven die jij iedere dag leest. Stukken die soms echt uit ons hart komen (zoals deze) en vervolgens door duizenden mensen worden gelezen, in de hoop dat zij er ook wat aan hebben. Dat iemand vervolgens ons hele bestaan afdoet als dom en oppervlakkig is ronduit kwetsend.

De vraag is, wat doe je eraan? “Je moet erboven staan,” zei May, wijs als ze is. En dat is ook zo, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hier op de redac hebben we het er even over gehad en zijn daarna weer verder gegaan tot de orde van de dag, maar ik zal je vertellen dat ik er diezelfde avond toch wel echt even een traan om gelaten heb. Oké, ik had een borrel op en dat wakkert de emoties altijd flink aan, maar toch.

Kijk, we weten heus wel dat we hier geen wereldverbeterende stukken schrijven, dat we niet bijdragen aan politieke debatten en geen Belangwekkende Vraagstukken beantwoorden, maar nergens pretenderen we dat wel te doen. Moet alles in het leven altijd maar zwaar en belangrijk zijn? Moeten we ons altijd bezig houden met diepgaande filosofische kwesties? Wat is er mis met af en toe wat lichtvoetig vermaak? Waarom zijn we dan meteen oerdomme nietsnutten zonder enig talent? Bovendien, je hóeft ons niet te lezen. Als je je meer thuis voelt bij De Correspondent of de Volkskrant dan blijf je daar toch lekker? Amayzine is een goedlopend bedrijf dat in anderhalf jaar tijd van niets naar iets is gegaan en ik kan niet begrijpen dat zelfs al spreekt de inhoud je niet aan, je niet op z’n minst kunt inzien dat er iets wordt neergezet waar heel veel andere mensen wel iets aan hebben.

Kijk, we weten heus wel dat we hier geen wereldverbeterende stukken schrijven

Ik las ooit op een andere site over mezelf dat ik overkwam als “zo’n tiepje dat alles maar is komen aanwaaien in het leven.” Daarover kan ik alleen maar denken; ik weet wel beter. Waarom die andere column me dan wel zo raakt weet ik niet zo goed, maar ik zeg maar gewoon tegen mezelf dat de schrijfster een enigszins gefrustreerd type is dat heel nodig moet haten op alles dat niet zonder meer hetzelfde is als wat zij doet.

Wat het mij in ieder geval heeft geleerd is dat ik me niet schuldig wens te maken aan dat soort gedrag. Dit weekend wilde ik de deuren van mijn Rariteitenkabinet weer eens openen voor iemand, maar heb besloten dat niet te doen. Sowieso is het Kabinet al een tijd gesloten omdat het niet goed voelde om, ook al was het sarcastisch en best grappig (vond ik) in de hoofdzaak negatief te schrijven over anderen. Als ik het niet leuk vind om nare dingen over mezelf te lezen, dat vindt een ander dat ook niet. En kijk, zo heeft die kwade onaardige column toch maar mooi iets goeds voortgebracht.