IK BEN BANG VOOR DE KAPPER

Ja, om maar meteen met de kern van de zaak te beginnen. Doodsbang zelfs. Je haar is nogal belangrijk vind ik en met een kutkapsel voel je je ook meteen minder lekker. Een eenmalige bad hair day is al ruk, maar moet je je voorstellen dat slecht haar een chronische situatie is. The horror!

Het vervelende resultaat van deze angst is dat ik al maanden niet meer een kappersstoel heb gezien en je dat behoorlijk begint te zien. Het is vet en droog tegelijk, pluist meer dan ooit en zit never ever meer op de manier zoals ik het wil. Van een model is geen sprake meer en de enige oplossing is het of elke dag stijlen (over slecht voor je haar gesproken), het elke dag volgooien met conditioner (nóg slechter) of maar gewoon dag in dag uit een knot erin te draaien (saahaai).

Overigens is dit niets nieuws. Een paar jaar geleden heb ik het volgehouden om anderhalf jaar niet naar een salon te gaan en dat resulteerde in een kapsel dat nogal, eh, woest was. And not in a good way. Kijk, het ding is: ik heb vrij moeilijk haar. Het is heel dun, vrij broos en het krult. Dat is een dodelijke combinatie. Eén verkeerd knipje en ik zie eruit als een vrouw van middelbare leeftijd. Niets tegen vrouwen van middelbare leeftijd, maar ik ben potdomme 27 en wil er dan ook graag zo uitzien.

‘HALLO HET MAG NIET TE KORT KAPPEN NOU’

De zeldzame keer dat ik wel een kapperszaak durf te betreden luidt mijn opdracht een beetje als “ja nou je mag het dus wel knippen, maar eigenlijk wil ik niet dat je het ziet. Zeg maar alleen de puntjes van de puntjes. En daar dan de puntjes van. Kunt u eigenlijk ook knippen zonder het te knippen? Is dat een optie?” Vervolgens verkramp ik bij elke knip van angst want wow pas op, ga je nou niet te kort daar? Ehm niet te kort hè, weet u nog? HALLO HET MAG NIET TE KORT KAPPEN NOU.

Gedoe dus. Wie me een kapper in Amsterdam kan tippen die heel goed met getraumatiseerde mensen kan omgaan én expert is op het gebied van dun pluizend krullend haar, ik hou me van harte aanbevolen.