Zaterdag liep ik de 10K We Run Amsterdam met 9000 andere meisjes en Nike. Gister had ik alleen een beetje stijve kuiten, dus ik vond mezelf nogal cool dat ik niet zo veel last had. Nou, dat is nu wel anders. Op dit moment voelt het alsof ik ben overreden door drie vrachtwagens.

Ik neem je mee naar mijn zaterdag waarop ik samen met de meisjes van Girls Love 2 Run en andere sporty bloggers in het Olympisch Stadion als eerste mocht starten met de race.

WEET WAT JE AANDOET

Een dag van tevoren legde ik al mijn spulletjes al klaar. Tot ondergoed en sokken aan toe. Echt joh, als je een beetje vervelend zittend lingerie aanhebt, kun je wel fluiten naar een snelle tijd, dus mijn lucky panty’s lagen klaar.

Ik heb een behoorlijk collectie hardloopschoenen, dus daaruit moest ik ook nog kiezen, mijn oranje zijn eigenlijk mijn lievelings en dat kwam goed uit, want het T-shirt was in dezelfde kleur. Ik twijfelde nog even over zwarte tights of eentje met panterprint. Tja mensen, je wilt er tijdens zo’n run ook echt een beetje leuk uitzien.

Als je haar maar goed zit

Sinds ik mijn extensions eruit heb gehaald, heb ik een flutstaart. Tenminste, dat vind ik zelf. Ik vond dat ik mijn haar de afgelopen tijd behoorlijk onaardig heb behandeld met al dat nep, dus daarom nu even niet. Ik wilde een invlecht, maar dat kan ik niet bij mezelf maken. Ik fietste daarom naar onze vriendinnen van The Building om daar mijn haar te laten doen. Dat werd geen normale coupe, maar een invlecht van onder naar boven die eindigde met een knotje op  mijn kop. Kijk maar naar de foto. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten (dus zo’n diva ben ik niet toch?) en tijdens de race zat het steviger en beter dan ooit.

Goede bodem

Ik vind dat misschien nog wel het lastigste. Wat en wanneer je moet je eten. Het laatste dat je wil is dat tijdens de run de spaghetti omhoog komt, maar je wilt ook geen knorrende maag na een paar kilometers. Twee uur van tevoren at ik daarom scrambled egg op zuurdesembrood, avocado en nog wat gerookte zalm. Dat was een prima power dinner.

VOORBEREIDING IS HET HALVE WERK

Thuis liep ik al een uur voor vertrek in mijn pakje rond, gewoon om het allemaal al een beetje te voelen. Ook deed ik mijn schoenen al aan, maar zonder ze te strikken. Op die manier laat je je voeten even wennen en zitten ze niet meteen opgesloten en zo geef je ze dus nog wat lucht. Mijn rugzak pakte ik in met iets warms voor na de wedstrijd, mijn startbewijs en een Go!Greenbar  voor eventueel vlak voordat de race zou beginnen.

DE RACE

Niemand gaf het toe, maar eigenlijk was iedereen bloedjenerveus. Onze streeftijden werden met elkaar gedeeld waar ik alleen maar nog kriebeliger van werd. Er zaten er namelijk een partij snelle meisjes bij; daarbij ben ik echt een slak. We hadden een fijne ruimte, namelijk in The Oyster Club. Dat zit in het Olympisch Stadion. We dronken nog een smoothie, bestelden thee en ik snaaide nog wat cashewnootjes. Om 21.00 uur mochten we naar buiten voor de start waar lekkere harde top 40-muziek werd gedraaid, zodat we ons een beetje warm konden dansen. We begonnen met alle meisjes vooraan en Manuel Broekman gaf het startsein.

Ik ging veel en veel te snel, de eerste twee kilometers, dus ik raakte al snel vermoeid. Ook niet gek toen ik in mijn oortje hoorde dat ik één kilometer per 4,5 minuut liep. Wejow, dat had ik nog nooit gelopen en never dat ik dat 10 kilometer zou kunnen volhouden. Afremmen dus. Al na drie kilometer mocht ik mijn neefjes en nichtje high fiven die in de Cornelis Schuyt stonden te joelen en verderop op de Prinsengracht stonden Liesbeth en de boy (met hun zesde biertje in de hand) enorm te schreeuwen.

De race ging goed, alhoewel ik wel ontzettend spijt had van die nootjes, want man, die kwamen bij elke hobbel weer naar boven.

Amsterdam was te gek zo in de avond samen met 9000 andere lopers. Langs de weg was muziek en er waren zoveel mensen die aanmoedigden. Binnen 54 minuten was ik over de finish, je kon me zo aan de beademing leggen, maar ik was best tevreden. Champagne werd uitgedeeld en er stonden rijen sushi op ons te wachten. Het is de spierpijn allemaal waard. Volgende jaar onder de 50 minuten. Wie doet er mee?