Waarom Kiek en haar koffer onlosmakelijk

met elkaar verbonden zijn

“Ga je op reis?” Ik krijg deze vraag iedere dag gewoon minimaal één keer naar mijn hoofd geslingerd. En: “Oh, wat lekker, op vakantie!” op een echt goede dag misschien wel vijf keer. Maar wat verwacht je ook als je altijd als pakezel met een koffer achter je aan loopt? Lieve menschen, ik draag gewoon bijna altijd een koffer bij me uit praktische overwegingen. Is dat echt zo lastig om te begrijpen?

Ik vlieg van hot naar her, heb standaard een MacBook in mijn tas en heb als tic ook altijd een paar extra schoenen bij me. You never know what happens, right? Daarnaast zeul ik dagelijks een halve liter water, een haarborstel, opladers, een – oké, best grote- make-uptas en andere etenswaren en frutsels mee om de dag door te komen. Toen een vriend me jaren geleden zag zeulen met twee ontplofte tassen, stelde hij voor om een klein koffertje te kopen. Man, het was alsof er een wereld voor me open ging. Waarom had ik daar in godesnaam niet eerder aan gedacht? Zo gezegd, zo gedaan. En inmiddels beschik ik al over meerdere exemplaren: een knalroze, een simpele zwarte en een ingewikkeld geval met bloemetjes. Voor iedere situatie een andere koffer in naam der fashion, zo maak ik mezelf wijs.

Man, het was alsof er een wereld voor me open ging. Waarom had ik daar in godesnaam niet eerder aan gedacht?

Maar ondanks het feit dat ik niet zou kunnen leven zonder mijn koffers, zijn ze in sommige situaties toch ook best irritant. Iedere week moet ik overstappen op Schiphol en als ik daar dan loop, denkt iedereen ook écht dat ik op vakantie ga. Inclusief ikzelf. Wat een deceptie. Of als ik de bus/trein/metro/helikopter (just kidding) in stap en mensen me aankijken met een blik die uitstraalt: ‘Wat irritant zeg, ga eens weg met dat ding.’ Of nog fijner: hooggehakt met koffer over de klinkers van Amsterdam heen banjeren. Thank god voor taxi’s. Of als ik één nachtje wegga en ‘normale’ mensen een kleine tas inpakken, maar ik kom aanrollen met die overdreven koffer en ik de blikken in mijn rug voel prikken. Maar me schamen voor mijn immer overdreven divabagage? Neuh joh, dat station zijn we allang gepasseerd. Mijn koffertjes zijn mijn redders, iedere dag, door weer en wind. En twee keer per jaar verras ik ze dan als we eindelijk écht eens op vakantie gaan. Goeie deal.

Geschreven door Kiki Düren