LIESBETH IS BACK IN TOWN

Hallo kinders, guess who’s back! Na maanden voorpret en eindeloos veel geroep hier op de site en op Instagram was het aftellen steeds korter en stapte ik uiteindelijk op 25 december in het vliegtuig naar Rio de Janeiro. Zon, warmte en veel vuurwerk op de 31e waren de grootste redenen om te gaan, en die drie elementen waren ruimschoots aanwezig. Maar ik kan oprecht niet anders zeggen dan dat deze reis nog duizend keer mooier, leuker en geweldiger was dan ik ooit had kunnen hopen – hoe cliché dat ook klinkt.

Het idee was om na een dagje Rio te gaan spelen op Ilha Grande, een eiland een paar uur onder Rio. Daarna zou ik weer terug gaan naar Rio voor Oud & Nieuw (nógal een spektakel, zie dit filmpje) en dan doorreizen naar het noorden, naar Salvador om precies te zijn. Vanaf daar met bussen en treinen terug richting Rio en dan weer naar Amsterdam. Maar dat liep even anders. Als in, ik ben Rio helemaal nooit meer uitgekomen. Ik kan niet goed uitleggen waarom maar die stad die deed iets met me. De combinatie stad en strand, de ontzettend lieve mensen, de intense levensvreugd die ze daar kennen, de never ending uitzichten en op elke hoek van de straat een nieuw avontuur, ik kon er geen genoeg van krijgen.

Ik stond aan de voet van Cristo, keek uit over heel Rio vanaf de Sugerloaf Mountain, belandde bij toeval aan de top van een Favela alwaar ik terecht kwam in een café met live sambaband en uitzicht over de baai van Ipanema, zag de mooiste zonsondergang van de wereld vanaf de rots Arpoador, danste tot diep in de nacht met liters caipirinha en tot m’n voeten pijn deden, zat uren op een boot om Ilha Grande heen met en sprong met een vlieger op m’n rug van een berg af en voelde me een half uur lang net als een vogel, zwevend over de stad.

Zonder overdrijven, het was een aaneenschakeling van hoogtepunten. En van intense geluksmomenten. 2014 was best een bijzonder jaar, met een paar maanden voor vertrek een huilmarathon wegens verdrietige gebeurtenissen en vooral toen ik de 31e op het strand van Copacabana stond, met om mij heen drie miljoen uitzinnige Brazilianen, kijkend naar de 20 minuten durende vuurwerkshow, voelde ik dat alles goed ging komen. Het was alsof ik high as a kite naar de lucht stond te kijken en van alle emoties en geluksmomenten rolde er potdorie gewoon echt een traan over m’n wang.

Oud & Nieuw vierde ik trouwens samen met Kim en Lotte, twee meisjes uit Nederland die Amayzine lezen en die me hadden gemaild ook in Rio te zijn, en of het me leuk leek om af te spreken. En óf dat leuk was, Kim en Lotte waren een feest om mee te zijn en met z’n drietjes gingen we van strand naar feest en weer terug. Andere noemenswaardige reispartners zijn mijn mannen. Twee Australiërs, Charlie en Dylan, en eentje uit de UK, Chris. Met hen trok ik het grootste gedeelte op en al snel hadden we een band gevormd genaamd “Dutchie and the Boys.”

Het zijn altijd de mensen die je ontmoet die zo’n reis zo bijzonder maken. Ik koester warme herinneringen aan niet alleen het land, maar ook aan die en al die andere mensen. Reken maar dat jullie de komende tijd nog veel gaan horen links en rechts over de reis en over reizen in het algemeen, want waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over. En dan nu voor de laatste keer mijn Instagramhashtag: #LieshartjeBrazil.