En weer schrijf ik dit op een onchristelijk tijdstip, want weer was de dag veel te lang en mijn momenten achter de Macbook te schaars. Ik liet jullie achter op donderdag en heb nog de hele vrijdag te vertellen. Het voelt trouwens alsof ik al jaren van huis ben, zo v0l en fijn zijn de dagen hier. Maar first things first, vrijdag ging om 09:00 de wekker want ik had een afspraak in de showroom van Diane von Furstenberg, waar zij zelf ook zou rondlopen.
Normaal is de resee van DvF in New York, twee dagen na de show. Maar dit seizoen had Diane verplichtingen in L.A. dus verhuisde de collectie naar Parijs. Samen met Noor (ofwel Queen of Jetlags) mocht ik door de rekken, tassen en sieraden van de nieuwste collectie van DvF. Ik had natuurlijk al de foto’s gezien van de show maar zo van dichtbij kwam alles nóg beter tot z’n recht.
Ik werd intens verliefd op een prachtig blauw pak en een jurk met lippenprint, moest me inhouden om de boel niet stiekem te verdonkeremanen. Terwijl Noor en ik alle stukken uitvoerig bestuderen komt ondertussen Diane binnen. “Durf jij om een foto te vragen?” vragen we elkaar duuzend keer want je moet weten, we zijn allebei best wel fan van Diane. Als we uiteindelijk alle moed bij elkaar hebben gesprokkeld blijkt de spanning nergens voor nodig, Diane is intens lief en aardig en we willen meteen beste vriendinnen met haar worden.
Dan is het tijd om het pand te verlaten voor de volgende stop: de show van Issey Miyake. Wil dat merk soms nog wel eens doorslaan in extreme conceptuele stukken, nu was het verrassend draagbaar en vooral heel vrolijk. We banen ons een weg door de hordes streetstyle fotografen en parkeren onszelf op een zonnig terras om wat te eten, iets dat we steevast vergeten en dus steeds met hysterische honger rondlopen. Ondertussen staat mijn telefoon heftig in het rood, ik heb nog maar 4% en ik kan u zeggen, dat levert me bijna paniekaanvallen op.
Met een volle maag lopen Noor en ik een paar meter verder naar de inloop van de Dior-show. Dit is echt een méga spektakel, er zijn ongeveer een miljoen mensen verzameld en iedereen duwt elkaar in het nauw voor de beste foto van alle celebs. Mijn telefoon is er inmiddels mee opgehouden dus ik heb geen foto’s. I know I know, ik ben een waardeloze razende reporter. Na Dior pak ik samen met fotografen Sophie en Joris van Team Peter Stigter de metro naar Palais de Tokyo voor de show van Isabel Marant. Ik doe een verwoede poging om zonder kaart binnen te komen maar de dames aan de deur zijn onverbeterlijk streng, dus ik moet m’n verlies nemen.
En dan is het tijd voor een oplaadmoment thuis. Voor mezelf en voor m’n telefoon. Ik doe wat mails, tik een stukje en verlos m’n voeten van de 12cm hakken die ik verwissel voor iets plats. Vanavond ga ik met Noor eten in Café Charlot in de Marais, een van mijn lievelingsterrassen. Het was de bedoeling om de metro te nemen maar eigenlijk is het best wel lekker weer dus ik besluit te lopen. Best een wandeling, 40 minuten later kom ik aan bij Charlot. We bestellen wijn, brood, kaas, steak tartare, kijken naar de imposante mensen om ons heen en ik weet het dan zekerder dan ooit: er gaat niets boven Parijs. En al helemaal niet tijdens fashion week.
